Συναίνεση και Διαπραγμάτευση στο σταυροδρόμι της κρίσης

του Αντώνη Γαλανόπουλου

Το οδοιπορικό της χώρας θυμίζει το μύθο του Ηρακλή όταν βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι που τον περίμεναν η Αρετή και η Κακία. Η Ελλάδα βρίσκεται ανά τρίμηνο στο ίδιο σταυροδρόμι. Στην ιστορία μας δεν συναντούμε την Αρετή και την Κακία αλλά τη Διαπραγμάτευση και την Συναίνεση.

Η Διαπραγμάτευση στέκει σαν ανολοκλήρωτος πόθος. Κάθε φορά οι κυβερνώντες μας οδηγούν στο σταυροδρόμι τόσο αργά ώστε η Διαπραγμάτευση να έχει κουραστεί και να έχει αποχωρήσει τάζοντας μας ένα επόμενο ραντεβού. Ακούμε συχνά στα Μ.Μ.Ε. φωνές που λένε ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε επαρκώς. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έκανε κάτι πολύ χειρότερο. Δημιουργούσε κάθε φορά τις συνθήκες ώστε η διαπραγμάτευση να μοιάζει αδύνατη, όχι τόσο για την ιδία που ποτέ δεν την επιδίωξε αλλά για τη χώρα και το λαό. Από τη στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία άφησαν έκθετη τη χωρά και μας οδήγησαν στο δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία» τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 με την απειλή της λήξης κρατικών ομόλογων δεκάδων δισεκατομμυρίων τον Ιούνιο. Δημιουργούν μια οριακή κατάσταση κατά την οποία ο λαός δεν μπορεί καν να σκεφτεί όσα προηγήθηκαν. Το παραμύθι της χρεοκοπίας επικαιροποιειται με την ίδια συχνότητα που το κάνουν και τα μνημόνια. Μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται υπό αίρεση καθώς δεν γνωρίζει σε ποιο κόσμο θα ζήσει το επόμενο πρωί. Το ίδιο έργο προσπάθησε να ανεβάσει ξανά στις 23 Μάιου ο υπουργός Οικονομικών απαντώντας σε ερώτηση του Αλέξη Παπαχελα:
«Α.Π.: Τι θα συμβεί εάν δεν πάρουμε την πέμπτη δόση στις 26 Ιουνίου; Πέστε μου πρακτικά να το καταλάβουμε όλοι.
Γ.Π.: Πρακτικά σημαίνει ότι δεν πληρώνονται μισθοί, δεν πληρώνονται οι συντάξεις, δεν πληρώνονται όλες οι δαπάνες του δημοσίου, κατεβάζουμε ρολά.»
Ο Γιώργος Παπακωνσταντινου, σύμβολο φαιδρότητας κι υποκρισίας, δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με το βιασμό της πραγματικότητας. Η αλήθεια του υπουργού κρύβει τη δουλοπρέπεια του, γιατί η στάση πληρωμών που φαντάζεται συνδυάζεται με συνέχιση της αποπληρωμής του χρέους. Κάτι που μονό αυτός θα μπορούσε να σκεφτεί. Σε διαφορετική περίπτωση τα έσοδα του κράτους ανέρχονται σε 52 δις ευρώ κι επαρκούν ακριβώς τόσο για τη καταβολή μισθών και συντάξεων όσο και για το σύνολο των δαπανών των υπουργείων παιδείας, υγείας κι εθνικής άμυνας. Η στάση πληρωμών είναι προφανώς μια απόφαση ριψοκίνδυνη που θα φέρει συνέπειες καθώς άμεσα η χωρά θα χάσει τα κονδύλια από την Ε.Ε. και τη πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό. Μια πράξη όμως δεν κρίνεται ποτέ με μόνο κριτήριο την ίδια τη πράξη. Μια στάση πληρωμών (ή μια αναδιάρθρωση) από μόνη της δεν θα φέρει βελτίωση. Η βελτίωση θα έρθει μόνο αν η στάση πληρωμών συνδυαστεί με τομές στο παραγωγικό μοντέλο, στο φορολογικό σύστημα και στις οικονομικές δομές.

Η άλλη κυρία, τώρα, η Συναίνεση επιδεικνύει εξαιρετική υπομονή. Κάθε φορά που η χώρα φτάνει στο σταυροδρόμι, είναι εκεί και μας περιμένει. Μας βάζει λίγο τις φωνές που αργήσαμε αλλά είναι πάντα πρόθυμη να μας συγχωρήσει και να μας αγκαλιάσει σφιχτά. Οι εταίροι μας βλέποντας ότι ο γάμος αργεί απειλούν με μη καταβολή της πέμπτης δόσης. Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, όπως έγραφε κάποτε ο Μανός Ελευθερίου, προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα μιας οικουμενικής κυβέρνησης.(Περισσοτερα εδω) Το τελευταίο βήμα για να οδηγήσουν τη κοινωνία σε αφασία. Έχουν ξεχάσει τόσο την έννοια της εθνικής κυριαρχίας ώστε εκτίθενται δημόσια με τελευταίο δείγμα τον κ. Χρυσοχοϊδη όπου χωρίς ντροπή είπε στο δελτίο ειδήσεων του Mega: «Ρωτήστε τη τρόικα για το πρόγραμμα της Ν.Δ.» Τους διαφεύγει παντελώς η παρουσία του ελληνικού λαού.
Απορροφημένοι στη προσπάθεια δραματοποίησης της κατάστασης ξεχνούν ότι το τελευταίο λόγο στις τραγωδίες τον έχει ο από μηχανής θεός. Κι αυτή τη φορά δεν περιμένουμε ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Αυτή τη φορά από μηχανής θεός θα είναι ο ίδιος ο λαός. Ο λαός που θα φέρει τη Κάθαρση. Μια Κάθαρση που δεν χωρά άλλη αναβολή γιατί τότε θα ακολουθήσει μαζί και η Νέμεση.

Όλοι αυτοί που βγαίνουμε σε δρόμους και πλατειές ξέρουμε ότι «κινήσαμε για μακρινό ταξίδι» και στα διλήμματα της κυβέρνησης απαντάμε με έναν μονόδρομο, το μοναδικό μονόδρομο που αναγνωρίζουμε. Το μονόδρομο της εξόδου!