Συνθέτωντας το παραμύθι της οικουμενικής κυβέρνησης

του Αντώνη Γαλανόπουλου
Μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση που αποδεικνύει την άνιση αλληλεπίδραση Μ.Μ.Ε. και τηλεθεατών – πολιτών παρουσιάστηκε στην εκπομπή του Γιάννη Πρετεντερη πριν το δεύτερο γύρο των εκλογών.
Σε αυτή πληροφορηθήκαμε ότι το 74% των πολιτών τάσσεται κατά της πολιτικοποίησης των εκλογών. Στο πρώτο άκουσμα η φράση είναι απολύτως γελοία.

Οι εκλογές είναι πολιτική διαδικασία και μάλιστα η κορυφαία διαδικασία στην πολιτική ζωή. Τα μέσα ονόμασαν εντέχνως «πολιτικοποίηση» των εκλογών την επιδίωξη των κομμάτων να αυξήσουν τη συσπείρωση τους, θέτοντας στο τραπέζι διλήμματα, προ-κατασκευασμένες ερμηνείες των αποτελεσμάτων και έξω-αυτοδιοικητικά κριτήρια ψήφου. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικοποίηση, αλλά μικρό- ή παλαιό- κομματισμός. Δεν έκαναν έκκληση στην ιδιότητα του «πολίτη» που όλοι διαθέτουμε αλλά στην ιδιότητα του κομματικού μέλους που κάποιοι διαθέτουν. Δεν ζητούσαν την αύξηση της συμμετοχής των πολιτών στις κάλπες αλλά την αύξηση των δικών τους ποσοστών.
Η ταμπέλα «πολιτικοποίηση» που επέλεξε ο τύπος δεν είναι καθόλου τυχαία. Στοχεύει στην κατασκευή προτύπων. Στοχεύει ευθέως στην ακόμη μεγαλύτερη από- πολιτικοποίηση των εκλογών και στην είσοδο μη πολιτικών προσώπων. Προσέξτε όχι στην είσοδο μη κομματικών πρόσωπων όπως αυτά των Μπουτάρη και Καμίνη αλλά στην είσοδο μη πολιτικών προσώπων, προσώπων της αγοράς στη πολιτική διοίκηση, σε μια προσπάθεια αντιγραφής του μπερλουσκονικου μοντέλου διακυβέρνησης.

Είναι κάτι που προσπαθεί να εφαρμοστεί ήδη στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αφαιρώντας διοικητικές εξουσίες από το ακαδημαϊκό προσωπικό και παραχωρώντας τες σε managers και λοιπούς αχυρανθρώπους οικονομικών συμφερόντων.
Στο πρόσωπο του πολίτικου προσωπικού, δαιμονοποιειται με χαρακτηριστική ευκολία η Πολιτική. Κάτι που πολύ παραστατικά είχε τονίσει σε ομιλία του στη Βουλή ο Γρήγορης Ψαριανός προ μηνών.

Βεβαία τα παραμύθια έχουν πάντα happy end. Αφού λοιπόν εντόπισαν το δράκο, μας δείχνουν τώρα το δρόμο της σωτηρίας και τους ιππότες που θα μας οδηγήσουν εκεί.
Στην ίδια δημοσκόπηση λοιπόν μάθαμε ότι οι σοφοί πολίτες βρίσκουν τη λύση στη κρίση του πολιτικού προσωπικού, επιλέγοντας το σωστό δρόμο. Το δρόμο που προτείνει ο λελογισμένος πολικός ηγέτης Γιώργος Καρατζαφερης, το δρόμο που προωθούν συντονισμένα τα Μ.Μ.Ε. με επικεφαλής το γνωστό νεοφιλελεύθερο εκδοτικό συγκρότημα, το δρόμο της … οικουμενικής κυβέρνησης! Συμφωνά λοιπόν με τα στοιχειά της δημοσκόπησης, το 49% του συνόλου προτιμά μια οικουμενική κυβέρνηση. Η επιλογή αυτή βρίσκει μεγάλη απήχηση περιέργως και στα δυο κόμματα εξουσίας. Την προτίμηση τους λοιπόν στην οικουμενική κυβέρνηση εκφράζει το 40% των ψηφοφόρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το 51% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. Άρχισαν λοιπόν και οι Έλληνες να συνετίζονται.

Κι αν αναρωτιέστε ποιοι θα μας σώσουν, η απάντηση είναι μια, σταθερή και προφανής: οι τεχνοκράτες. Μια «οικουμενική» κυβέρνηση «ειδικών».
Είναι πασιφανές βεβαία ότι ούτε στους τύπους αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρηθεί οικουμενική. Θα είναι μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας τύπου οικουμενικής όπου οι πολιτικοί θα παραδώσουν τα κλειδιά και επίσημα στις αγορές, στη πραγματική δύναμη.
Επειδή βεβαίως ο ελληνικός λαός δεν έχει ακόμα πειστεί, η μετάβαση θα είναι σταδιακή. Για αυτό ακούμε δυο ομάδες ονομάτων. Τα πρώτα είναι αυτά πολιτικών φαντασμάτων όπως ο Κώστας Σημίτης, ο Στέφανος Μάνος κι ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Αυτοί θα προετοιμάσουν το έδαφος έχοντας μακρά εμπειρία στο να πολιτεύονται τεχνοκρατικά και νεοφιλελεύθερα.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φέρει βάρια τη σφραγίδα της –κάθε μορφής- δεξιάς αλλά και τα αριστερά άλλοθι της. Αυτό θα είναι το πραγματικό κι οριστικό τέλος της Μεταπολίτευσης.

Παρατηρώντας τα σημάδια των καιρών, είναι βέβαιο ότι οι προσπάθειες των κέντρων εξουσίας θα εντείνονται όσο βαθαίνει η οικονομική και πολιτική κρίση της χωράς. Η πλέον κεκαλυμμένη μορφή επιρροής αφόρα στη προβολή προσώπων με τρόπο που να τα καθιστούν οικεία στο μέσο πολίτη ώστε στη κρίσιμη στιγμή να τα αναζητήσει σαν Μεσσία.
Θεωρώ επιπρόσθετα ότι το χάϊδεμα των αφτιών που παρατηρήθηκε από μεγαλόσχημους δημοσιογράφους στους απέχοντες αλλά και η εξύμνηση της αποχής ως πολιτική στάση εντάσσεται στη τακτική της από – πολιτικοποίησης και απομάκρυνσης του πολίτη από το προσκήνιο.
Το σκηνικό της προηγούμενης Κυριακής θύμισε πολύ το «Περί Φωτίσεως» του Ζοζε Σαραμαγκου. Πρέπει όμως να γίνουν δυο σχετικές επισημάνσεις. Η «φώτιση» εκεί επήλθε με το λευκό στη κάλπη άρα με τη συμμετοχή των πολιτών και όχι με την αποχή. Επιπλέον, όσο ευκταία κι αν είναι η ανάπτυξη του εξαίρετου κινήματος αφύπνισης κι αλληλεγγύης στο βιβλίο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ένα μυθιστόρημα πολίτικης φαντασίας.

Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι η επιστροφή στα αρχαιοελληνικά πρότυπα του Πολίτη σε αντιδιαστολή με τον «ιδιώτη» και το βαθύτερο νόημα του. Να προστατεύουμε το πυρήνα της Πολίτικης. Απαιτείται καλλιέργεια, ευσυνειδησία, προσωπική ευθύνη, αλληλοβοήθεια.
Χρειάζονται πολίτες ενήμεροι για το τοπικό, εθνικό και διεθνές γίγνεσθαι. Χρειάζονται πολίτες με θάρρος γνώμης, πολίτες που θα συζητούν μεταξύ τους, πολίτες που θα δρουν και θα αντιδρούν.