Μια ιστορία απο των Αργείων & Λαβδακιδών τα μέρη

του Φώτη Γαϊτάνη

Το έκπτωτο πνεύμα του "ηγέτη"

Σε μια λησμονημένη από την πλειονότητα των Θεών γωνιά της γης, όχι πολύ μακριά από δώ επιβίωνε ένα λαός, πασχίζοντας να αφήσει πίσω το παρελθόν του. Οι μόνες θεότητες που λάτρευαν ήταν οι "αγορές", πνεύματα με αυτοκαταστροφικές τάσεις, που είχαν μια ροπή εγγενώς προς την ανισορροπία. Ο ανώτατος Άρχων της περιοχής ήταν ο Φόβος, μια μορφή αποτελούμενη από καθάρια σκοτεινιά και απλωνόταν πάνω από κάθε τι που παρέπεμπε στο "λαμπρό παρελθόν". Το φως εκείνης της εποχής που είχε περάσει τα στενά της λήθης, ήταν πια κάτι λιγότερο από ανάμνηση για τους γεροντότερους και από ακρωτηριασμένο όνειρο για τους νεότερους.
Για την ιστορία το πέπλο του φωτός απέκτησε μια ρωγμή κατά τα χρόνια του 9. Ελάχιστοι τότε την τίμησαν με την δέουσα προσοχή. Ακόμα και όσοι είχαν αντιληφθεί την παρουσία της, την αντίκριζαν μονάχα με την άκρη του ματιού τους. Με δίοδο το μεγάλο ρήγμα δύο σκιερές μορφές έφτασαν στον κόσμο μας. Ο Φόβος, ο αφέντης του σήμερα και η ΤΙΝΑ ξακουστή γητεύτρα που κατείχε την τέχνη του μυαλού, όσο κανένα έμψυχο ον.
Εκείνη την περίοδο κυβερνήτης ήταν κάποιος Οιδίπους. Ο τρίτος κατά σειρά πρωθυπουργός της οικογένειας του, μιας οικογένειας που είχε την τάση να προβαίνει σε πατροκτονίες ως μόνο τρόπο μετάβασης σε κάθε τι νέο. Η ατίθαση και πλανεύτρα ΤΙΝΑ λοιπόν εξαπέλυσε ξόρκια δεμένα σαν ποίημα καθιστώντας τον Οιδίποδα δεσμώτη της για την αιωνιότητα. Ο μαγικός τους δεσμός αποτελούσε την πηγή συνεχούς ανατροφοδότησης ανάμεσα στην ΤΙΝΑ και τον Οιδίποδα. Η σκέψη του καθενός ήταν τροφή για τον άλλο και μάλιστα η μόνη τροφή για τον άλλο. Η κατάρα τους καταδίκασε να πλανώνται μαζί στον λαβύρινθο με τα διαβολικά κάτοπτρα όπου δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν καμιά αντανάκλαση, ούτε αντικατοπτρισμό, μιας και όλα είχα αλλοιωθεί και δεν μπορούσαν να επανέλθουν στην πρότερη μορφή τους.
Είδαν και απόειδαν οι φύλακες της φωτιάς των Λαβδακιδών και αποφάσισαν πως η κατάρα θα λυθεί μονάχα αν παραδώσουν στο καθαρτικό πυρ την ΤΙΝΑ. Αφού κατέβασαν την ιδέα από την κορνίζα, την έκαναν πράξη και τέλος... Μα είχαν τα ξόρκια αλλόκοτη ισχύ και ο Οιδίπους είχε αλλάξει για πάντα και απέναντι στα πάντα. Σε αυτά τα χρόνια της "συμβίωσης" είχε αντικατασταθεί το μεδούλι του, αφού είχε η ΤΙΝΑ είχε ενσταλάξει μέσα του τον Φόβο αυτή την φορά με το πραγματικό του όνομα (6 γράμματα). Κάπως έτσι άρχισαν όλα, ή μάλλον αυτός ήταν ο επίλογος.
Το ερώτημα δεν είναι μόνο πού θα πάμε αλλά πώς θα πάμε εκεί και με ποιους; Αυτά όλα διατυπώνονται από κάποιον που βλέπει μεν την ελπίδα στην γειτονιά του αλλά δεν δέχεται να την θυσιάσει σε βρώμικο βωμό.