Οι Εργατικοί χρειάζονται μια πολιτική της ελπίδας για να αντιμετωπίσουν την πολιτική της απελπισίας του Ukip

Του Owen Jones

Εάν οι Εργατικοί θωρούσαν ότι μια διαιρεμένη δεξιά θα παρέδιδε στον Μίλιμπαντ τον αριθμό 10 της Ντάουνινγκ Στριτ, τα εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων ημερών έχουν σίγουρα καταρρίψει αυτή την υπόθεση. Το Ukip είναι το τέρας του Φρανκεστάιν ολόκληρου του βρετανικού οικοδομήματος-συμπεριλαμβανομένων και των "πεφωτισμένων" των Εργατικών-το οποίο αναδύθηκε από ένα τοξικό πολιτικό τοπίο. Για χρόνια η πολιτική ελίτ ασκούσε πολιτικές οι οποίες άφησαν μεγάλο ποσοστό των βρετανών κυριευμένο από την ανασφάλεια: 5 εκατομμύρια άνθρωποι παγιδευμένοι σε λίστες αναμονής για κοινωνική στέγαση, εξειδικευμένες θέσεις εργασίας μεσαίου εισοδήματος έχουν εξαφανιστεί από την οικονομία, ενώ σημειώνεται η μεγαλύτερη πτώση του βιοτικού επιπέδου από την βικτωριανή εποχή, σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι άνθρωποι που βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας την ίδια στιγμή εργάζονται. 

Προκειμένου να μην αναλάβουν τις ευθύνες τους, οι πολιτικοί έχουν εν μέρη ρίξει την ευθύνη στους μετανάστες(με τη βοήθεια φυσικά και των ΜΜΕ τα οποία προτιμούν να τροφοδοτούν προκαταλήψεις παρά να ενημερώνουν): κλέβοντας τα σλόγκαν του Εθνικού Βρετανικού Κόμματος όπως το "Βρετανικές δουλειές για βρετανούς εργάτες", επιβάλλοντας ανέφικτα όρια στον αριθμό εισόδου μεταναστών στην χώρα, στέλνοντας οχήματα τα οποία χρηματοδοτούνται από το δημόσιο σε μικτές κοινότητες προτρέποντας τους παράνομους μετανάστες "να γυρίσουν στα σπίτια τους". Και τώρα αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες όλων αυτών. Ο Νάιτζελ Φάρατζ περιχαρής και κρατώντας ένα ποτήρι αληθινής μπύρας στο εξώφυλλο κάθε εφημερίδας. 

Φυσικά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Ο Εντ Μίλιμπαντ είναι "περίεργος" δήλωσε μια από τις θαρραλέες ανώνυμες "πηγές των Εργατικών" σε μια εφημερίδα των Τόρις. Προκύπτει βέβαια το εξής ερώτημα: ποιοί είναι αυτοί οι τελείως προσγειωμένοι και φυσιολογικοί πολιτικοί από την κορυφή της ιεραρχίας των Εργατικών με τους οποίους οι ψηφοφόροι πεθαίνουν να πιούν ένα ποτήρι μπύρας; Για χρόνια οι Εργατικοί έχουν επιδιώξει μια στρατηγική επαγγελματικοποίησης των πολιτικών τους. Οι ανώτερες βαθμίδες τους κυριαρχούνται από προνομιούχους τεχνοκράτες που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους κλεισμένοι στο Βρετανικό Κοινοβούλιο. Το 1979 21 βουλευτές είχαν εργαστεί προηγουμένως στον κόσμο της πολιτικής ενώ μέχρι το 2010 είχαν ανέλθει στους 90. 

Η αποδυνάμωση των συνδικάτων και της τοπικής κυβέρνησης έχει εξαλείψει τη φωνή της εργατικής τάξης από ένα κόμμα που ιδρύθηκε για να αποτελέσει την πολιτική πτέρυγα της οργανωμένης εργασίας. Μόλις το 4% όλων των βουλευτών προέρχεται από την εργατική τάξη. Ειδικοί σύμβουλοι στέλνονται σε εκλογικές περιφέρειες που δεν έχουν ξανακούσει ποτέ και εάν γνωρίζουν την τιμή του γάλατος είναι επειδή το έχουν ψάξει στο Google. Οι πολιτικές χαράσσονται από ομάδες εστίασης ενώ χρησιμοποιείται μια γλώσσα η οποία είναι άγνωστη στον μέσο πολίτη, γεμάτη τσιτάτα και εξειδικευμένο λεξιλόγιο όπως "προδιανομή" και "οι άνθρωποι που εργάζονται σκληρά σε καλύτερη θέση". Τόσο άχρωμη και βαρετή είναι αυτή η πολιτική ελίτ που ο Φάρατζ-με ιδιωτική μόρφωση και πρώην έμπορος στην αγορά βασικών εμπορευμάτων στο Σίτι του Λονδίνου που θέλει να μειώσει τους φόρους για τους πλούσιους-καταλήγει να μοιάζει με έναν συνηθισμένο τύπο σε ένα μπαρ, απλά και μόνο επειδή μιλάει σαν μια αόριστη προσέγγιση ενός ανθρώπου. 

Παρόλα αυτά μια απότομη αύξηση των ψήφων προς το Ukip και μια χαμηλή προσέλευση στις ευρωεκλογές δεν εγγυάται καθόλου θέσεις στο κόμμα: η υποστήριξη τους είναι τόσο ανόμοια και ομοιόμορφη που υπάρχουν ακόμη αρκετά εμπόδια για να κερδηθεί έστω και μια έδρα. 

Και άρα τι γίνεται με τους Εργατικούς; Ο Εντ Μπόλς, υπουργός οικονομικών των Εργατικών, και οι όμοιοί του θέλουν να απαντήσουν στο φαινόμενο που ονομάζεται Φάρατζ με ένα πιο σκληρό και κατά της μετανάστευσης μήνυμα. Αυτό είναι πολιτική αυτοκτονία. Παρά τις συνεχείς αναφορές των ΜΜΕ στον "Κόκκινο Εντ" ένα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της ηγεσίας του Μίλιμπαντ είναι η μετατόπιση του προς τα δεξιά όσον αφορά το θέμα της μετανάστευσης, κατακρίνοντας τους Νέους Εργατικούς γιατί επέτρεψαν την είσοδο στην χώρα σε πάρα πολλούς ξένους. 

Η στάση του Μίλιμπαντ ανταγωνίζεται τόσο έντονα κάποιους οπαδούς του "μπλερισμού", οι οποίοι ως απάντηση του επιτίθενται από τα αριστερά: ο Νταν Χοτζ, μπλόγκερ της Ντέιλι Τέλεγκραφ και πολέμιος του Μίλιμπαντ βοήθησε στο να στηθεί το "Migration Matters Trust", μια δεξαμενή σκέψης που επιδιώκει μια ανοιχτή συζήτηση σχετικά με το μεταναστευτικό. Εάν οι Εργατικοί κλιμακώσουν την ρητορική τους ενάντια στη μετανάστευση θα κρατήσουν και την προσοχή μακριά από την συζήτηση σχετικά με ένα θέμα του οποίου την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση οι πολίτες θα εμπιστεύονται πάντα στους αντιπάλους τους. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Μάικλ Ασκροφτ το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι εξίσου σημαντικό ζήτημα με το μεταναστευτικό. Η διάσωση ενός εθνικού θεσμού που απογυμνώνεται εξαιτίας των ιδιωτικοποιήσεων θα έπρεπε να βρίσκεται στην καρδιά της στρατηγικής των Εργατικών, αν και αυτό θα σήμαινε μια πιο σκληρή αποκήρυξη του παρελθόντος των Νέων Εργατικών. 

Και παρόλο που πλέον δεν μπορούν να επιτίθενται στον Μίλιμπαντ για την κενή περιεχομένου πολιτική του, προκύπτει άλλο ένα πρόβλημα. Οι Συντηρητικοί από καιρό είχαν την ικανότητα να αποκρούουν ασταμάτητα και επανειλημμένα απλά μηνύματα πολιτικής. Πάρτε ως παράδειγμα μια τυπική συνέντευξη με έναν υπουργό των Τόρις. Καθαρίζουν τον "χαμό των Εργατικών" με μείωση του ελλείμματος, μεταρρυθμίζοντας ένα διαλυμένο κράτος πρόνοιας, εξαιρώντας από την φορολογία τους χαμηλόμισθους εργάτες και ούτω καθεξής. Η επανάληψη κάνει τους αντιπάλους τους να τραβούν τα μαλλιά τους αλλά έχει αποτελέσματα: κατά ένα διεστραμμένο τρόπο, ύστερα από όλες τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της λιτότητας το δίδυμο Κάμερον- Όσμπορν παραμένει αποφασιστικά μπροστά στην οικονομική αξιοπιστία. 

Οι Εργατικοί από την άλλη πλευρά υπόσχονται ότι όλοι οι ασθενείς θα μπορούν να επισκεφτούν έναν γιατρό μέσα σε 48 ώρες και κατά έναν ειρωνικό τρόπο η πρόταση αυτή βυθίστηκε χωρίς να αφήσει ίχνη σε ακόμη λιγότερο χρονικό διάστημα. Είναι μάταιο να αποκαλύπτεις μια πολιτική μέσω ενός υπεραναλυτικού και ενορχηστρωμένου λόγου εκτός και αν επαναλαμβάνεται επ' άπειρον. Το να αναφέρονται συνεχώς σε μια κρίση με "κόστος ζωής"-που είναι απλώς μια ανάλυση και όχι μια λύση-δεν θα μπορέσει ποτέ να προσφέρει μια σταθερή βάση υποστήριξης στους Εργατικούς. Οι υποτιμημένες πολιτικές είναι και αντιπαραγωγικές επίσης. Από το να ισχυρίζονται ότι "θα ενισχύσουν τον κατώτατο μισθό" γιατί δεν το μεταφράζουν σε μια συγκεκριμένη προσφορά όπως "θα αυξήσουν τον κατώτατο μισθό"; 

Υπάρχει επίσης ένα πιο ευρύ πρόβλημα. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ένθερμη υποστήριξη στις πολιτικές των Εργατικών σχετικά με το πάγωμα των τιμών στην ενέργεια ή τον έλεγχο στα ενοίκια. Αλλά πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Η διάθεση για αδιαφορία απέναντι στην πολιτική, που ενισχύεται από την αθέτηση υποσχέσεων και σπάταλους πολιτικούς, έχει οδηγήσει τους ανθρώπους στο να μην πιστεύουν ότι οι πολιτικοί είναι ικανοί για την εφαρμογή προοδευτικής αλλαγής. Η πανωλεθρία από την προσπάθεια αύξησης των πανεπιστημιακών διδάκτρων από τον Νικ Κλεγκ βοήθησε στην ενίσχυση αυτής της άποψης. Η ανάγκη να υπογράφονται πλέον τα πολιτικά μηνύματα με αίμα είναι μεγαλύτερη από ποτέ. 

Η πολιτική της απελπισίας του Ukip έχει γεμίσει ένα κενό. Για αυτό το λόγο οι Εργατικοί πρέπει να προσφέρουν ελπίδα: έναν κατώτατο μισθό για παράδειγμα, να αφήσουν τα τοπικά συμβούλια να βγάλουν την Βρετανία από τη στεγαστική κρίση, μια βιομηχανική στρατηγική για να δημιουργήσουν τις θέσεις εργασίας του μέλλοντος πάνω στην ανανεώσιμη ενέργεια, να μετατρέψουν τις διασωθείσες τράπεζες σε υπεύθυνες δημόσιες τράπεζες επενδύσεων, να προσφέρουν φορολογική δικαιοσύνη και δημόσια χαρακτήρα στις βασικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Εάν οι Εργατικοί δεν προσφέρουν αυτή την ελπίδα η λαϊκιστική δεξιά ολοένα και περισσότερο θα θέτει τους όρους στον πολιτικό διάλογο και τον ερχόμενο Μάιο θα είναι ένα κόμμα των Τόρις που θα επιστρέφει με ασφάλεια πίσω στην Ντάουνινγκ Στριτ.

Μετάφραση: Θώμη Γάκη
Πηγή: Guardian