Τι ζητούν οι σύντροφοι;

Του Φώτη Γαϊτάνη

Μέρος Α’

Η θύμηση του παρελθόντος έδωσε πολλές φορές το έναυσμα σε αγώνες που συντάραξαν την παγιωμένη κοινωνία, χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος τα ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης. Επειδή όμως η ιστορία συνήθως επικοινωνεί εντελώς διαφορετικά από ότι αναμένουμε θα επιχειρήσουμε μια αναζήτηση βασιζόμενοι στην πεποίθηση ότι η ιστορική μνήμη παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και επικαιροποίηση των λαϊκών αιτημάτων.

Ακολουθούμε λοιπόν τον βηματισμό της αριστεράς στην Ελλάδα από το Ε.Α.Μ στο 114 και την εξέγερση της 17^ης Νοεμβρίου. Αφουγκραζόμαστε την Αλλαγή του 1981 και αναρωτιόμαστε τι στέκει ανολοκλήρωτο από τα αιτήματα του τότε. Τέλος παρατηρούμε τα υπολείμματα του λαϊκού αισθήματος που συντονίστηκαν τον περασμένο Δεκέμβριο χωρίς να καταφέρουν να μας μεταδώσουν ευκρινώς το πνεύμα που τα διέπει!

Όλα ξεκινούν για εμάς στις 27 Σεπτεμβρίου του 1941 στην οδό Ιπποκράτους (ελπίζω να είναι συμβολικό),όπου συστάθηκε το Ε.Α.Μ . Βασικές του αρχές ήταν η απελευθέρωση του έθνους από τον ξένο ζυγό και η κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού να αποφανθεί περί του τρόπου διακυβερνήσεως του. Ο απώτερος στόχος του όμως ήταν κάτι πιο προωθημένο, η κοινωνική απελευθέρωση δηλαδή ο συνολικότερος μετασχηματισμός της κοινωνίας που θα είχε ως επίκεντρο τον άνθρωπο και θα εξάλειφε κάθε μορφή εκμετάλλευσης ερχόμενος έτσι σε πλήρη αντίθεση με την οικονομία της αγοράς . Το τι ακριβώς επακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστό ,αυτό όμως που κυοφορήθηκε εκείνη την χρονική περίοδο και εκφράστηκε αργότερα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει μείνει στην αφάνεια.

Οι ίδιοι λόγοι και οι ίδιες κατάρες ώθησαν τον ελληνικό λαό για άλλη μια φορά στους αγώνες για δημοκρατία της μέρες του 114, αλλά η «ολοκλήρωση» δεν ήρθε παρά πολύ αργότερα στην εξέγερση της 17^ης Νοεμβρίου του 1973 όπου το αίτημα για δημοκρατία πλαισιώθηκε από αυτά της εθνικής ανεξαρτησίας , της λαϊκής κυριαρχίας και της Ελευθερίας , με αποτέλεσμα να ανθίσει το 1981 ο σπόρος της Αλλαγής ιστορικού παραδείγματος . Φτάνοντας σχεδόν στο τέλος της ιστορικής διήγησης καταλαβαίνει κανείς πως κάτι πήγε πάρα πολύ στραβά . Το τέλος του 20^ου αιώνα βρήκε την Ελλάδα συγκεντρωμένη στα δύο αστικά κέντρα, με βαθιά εξάρτηση από το σύστημα της ατλαντικής συμμαχίας ,πιο συγκεκριμένα οι περισσότεροι μας θεωρούν μια σύγχρονη μορφή επαρχίας των Βρυξελλών και όχι της Ρώμης ή της Ουάσιγκτον αυτή την φορά και σίγουρα όχι ανεξάρτητη αυτοδιοίκητη χώρα . Η λήψη των αποφάσεων είναι και πάλι κεντρική και δεν αντικατοπτρίζει τις βούλες της τοπικής κοινωνίας σε κάθε περιοχή.

Όταν όλα τα προβλήματα συντονιστούν και χτυπήσουν μαζί μας δίνουν μια κατάρρευση και ακριβώς αυτό συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα η παταγώδης κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού όπως επιβεβαίωσαν οι γκουρού του αργότερα στο Νταβός. Τι ώθησε όμως όλους εμάς τους νέους να προσπαθήσουμε να φέρουμε τον κόσμο ανάποδα από την βάση; Προφανώς τα διαρκώς ισχύοντα και χιλιοειπωμένα αιτήματα του ελληνισμού αλλά και κάθε «ελληνισμού» .

Όλοι γνωρίζουν την δύναμη του λόγου του λαού μας και οι λέξεις πάντα διατηρούν την δύναμη τους για όσους ακούν και συναισθάνονται την αληθινή φωνή που πηγάζει από μέσα τους . Το σίγουρο είναι πως ,η Ελευθερία, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική απελευθέρωση , αποκέντρωση είναι κάτι παραπάνω από λέξεις είναι ιδανικά και στάση ζωής . Η κατάκτηση τους μπορεί να γίνει μόνο με αγώνα , όχι απλά και μάταια ώστε να καταλήξει σε ένα ανάθεμα ούτε για να ικανοποιήσει το επίχρισμα ματαιοδοξίας των αγωνιζομένων Ελλήνων αλλά μέσα από εμβάθυνση της ανάλυσης μας και σκληρής αυτοκριτικής στις αυθεντίες και τις βεβαιότητες της νέας μα όχι ανανεωμένης εποχής!