Διεθνής Ημέρα κατά της ομοφοβίας: Αγώνας ενάντια στην καταπίεση

Η 17η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί ως Διεθνής Ημέρα κατά της ομοφοβίας. Η 17η Μαΐου επελέγη επειδή αυτή την ημέρα του 1990 η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. 

Οι διακρίσεις κατά των ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών διαποτίζουν βαθιά εδώ και χρόνια την κουλτούρα μας, μαζί με τα άλλα είδη ρατσισμού. Πολλοί θεωρούν ότι η καταπίεση των ομοφυλόφιλων είναι ένα ασήμαντο, δευτερεύον θέμα στον καπιταλισμό. Ενώ είναι προφανές ότι το ζήτημα της καταπίεσης των ομοφυλόφιλων αφορά όλες τις κοινωνικές τάξεις, είναι διαταξικό, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μέγεθος της καταπίεσης που ασκείται πάνω στους ομοφυλόφιλους και κυρίως οι συνθήκες στις οποίες βιώνουν την καταπίεση είναι τελείως διαφορετικές ανάλογα με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουν.

Όπως σωστά έχει επισημάνει η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό Θεσσαλονίκης στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, οι ρατσιστικές και σεξιστικές διακρίσεις είναι διπλά ζημιογόνες. Γιατί πρώτον όπως είναι γνωστό κάθε μέτρο βλάπτει πρώτα τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες (στις οποίες ανήκουν και οι ομοφυλόφιλοι) και δεύτερον γιατί ο ρατσισμός και ο σεξισμός είναι εργαλεία του ίδιου συστήματος που διαιρούν το κοινωνικό σώμα και στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου.

Η Αριστερά χρειάζεται να επεξεργαστεί περισσότερο θέματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η σεξουαλική απελευθέρωση, τα ζητήματα φύλου, τα ζητήματα ταυτότητας, σεξουαλικές διακρίσεις. Να αναγνωρίσει την αξία τους, να τα αποδεχθεί και να εμπλακεί περισσότερο στους αγώνες τους.

Με αυτές τις σκέψεις, θυμηθήκαμε ένα σχετικό απόσπασμα του Χρόνη Μίσσιου από το βιβλίο Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς που αναδεικνύει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ακριβώς αυτή τη προβληματική στο πλαίσιο της αριστερής σκέψης:

«Πολλές φορές, περισσότερο λεβέντες και παλικάρια θεωρώ τους ομοφυλόφιλους, τους πούστηδες , μωρές, που έχουν την παλικαριά να λένε στα ίσα στην κωλοκοινωνία, στην κωλοοικογένεια και στην κωλοεργοδοσία, ναι, ρε μαλάκες, είμαστε διαφορετικοί από σας, δε μας αρέσει να γαμούμε, μας αρέσει να γαμιόμαστε, διότι εκεί τη βρίσκουμε.

Τους φαντάζεσαι μόνους, ενάντια σ' όλόκληρο το κωλοσύστημα, χωρίς καμία επαγγελία πανανθρώπινων σκοπών και στόχων, χωρίς τη δικαιολογία του καλού Σαμαρείτη, να διαφοροποιούνται απλά και σκέτα, χωρίς φιοριτούρες, από την ανάγκη να χαρούν στη σύντομη ζωή τους αυτό που λέγεται έρωτας, δηλαδή την ανάγκη να ζήσουν. 

Ενώ εμείς παρόλο που τολμούμε και θυσιάζουμε τα πάντα για την επανάσταση ενάντια στο σύστημα, δεν τολμούμε να βιώσουμε την προσωπική μας ελευθερία έξω από το υπάρχον σύστημα. Και αυτό βέβαια οδηγεί στην οικοδόμηση ενός νέου «συστήματος», μιας νέας εξουσίας, άρα μιας νέας ηθικής, άρα μιας νέας καταπίεσης. Πιστεύω τελικά ότι αυτό που λέμε ηθική δεν μπορεί να είναι τίποτ' άλλο από την ευτυχία του ανθρώπου, δηλαδή όπου τη βρίσκει ο καθένας. Διότι πως αλλιώς θα υπερασπίσουμε τη μοναδικότητα του ανθρώπου, που αποτελεί τη στοιχειώδη προϋπόθεση εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας προς την κατεύθυνση εξανθρωπισμού του ανθρώπου και παραγωγής του πολιτισμού του. 

Όχι, μη, στραβουμουτσουνιάζεις για φαντάσου μια ζωή να υποχρέωναν εσένα και μένα που γουστάρουμε τις γυναίκες, να κοιμόμαστε μια ζωή με άντρες γιατί αυτή θα ήταν η ηθική του συστήματος. Πιστεύω πως το πρόβλημα της ελευθερίας του ανθρώπου ξεκινάει από το σώμα του. 

Ίσον άμα δεν έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιείς το σώμα σου όπως σου γουστάρει, τότε μπορεί να αρνείσαι ένα ανελεύθερο σύστημα, αλλά ταυτόχρονα να αναπαράγεις ένα νέο σύστημα καταπίεσης.

Στο κάτω, κάτω ο μαρξισμός δε στοχεύει απλώς σ' ένα νέο σύστημα παραγωγής αγαθών ή σ' ένα νέο σύστημα εξουσίας καλύτερο από το προηγούμενο, αλλά στην ευτυχία του ανθρώπου.

Και η ευτυχία του ανθρώπου δεν μπορεί να νοηθεί διαφορετικά, παρά μονάχα μεσ' από την ελευθερία του σώματός του, μεσ' από την ελευθερία της συμπεριφοράς του. 

Το' ριξα πάλι στην αμπελοφιλοσοφία, αλλά θέλω να σου πω πως το πρόβλημα της ευτυχίας του ανθρώπου, μπορεί να αρχίζει μ' ένα πιάτο φαί αλλά ποτέ δεν τελειώνει εκεί".

Επιμέλεια: Αντώνης Γαλανόπουλος-Χρήστος Αβραμίδης