Ο αντιφασισμός μετά το Woolwich

Συνεχίζοντας τη συνεργασία μας με το Red Pepper, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε ένα άρθρο από το τελευταίο τεύχος τους σχετικά με το αντιφασιστικό κίνημα στην Μεγάλη Βρετανία μετά τα γεγονότα σταθμό που συνέβησαν στο Woolwich του Λονδίνου. Το άρθρο αποτελεί μία γόνιμη κριτική στα κακώς κείμενα του Βρετανικού αντιφασιστικού κινήματος και προτείνει νέες λύσεις για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, με έναν τρόπο που θα ανοίγει μια άλλη προοπτική για την κοινωνική αλλαγή.

Μετά τις τοπικές εκλογές του Μαΐου υπήρχε μια αίσθηση ικανοποίησης ανάμεσα σε μερικούς αντιφασίστες καθώς η Βρετανική φασιστική απειλή ήταν σε διαδικασία πλήρους ήττας. Παρά τα 5 χρόνια οικονομικής αναταραχής, το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα (BNP) γέμισε με διασπάσεις και έριδες, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει την εκλογική καθίζηση.

Η στρατηγική προσήλωση των δύο γνωστότερων αντιφασιστικών οργανώσεων "Ενωμένοι ενάντια στον φασισμό" (UnitedAgainst Fascism - UAF) και "Ελπίδα όχι Μίσος (Hope Not Hate - HNP) αποδείχτηκε αποτελεσματική, καθώς οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι του BNP μειώθηκαν από το ζενίθ των 57 το 2009 στον σημερινό αριθμό των 2. Υπήρχε η εκτίμηση ότι ο αρχηγός του κόμματος Nick Griffin, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν υπάρχει πιθανότητα να διατηρήσει την θέση του BNP στην Ευρωβουλή στις εκλογές του 2014, ενώ ο προηγούμενος ευρωβουλευτής Andrew Borns ο οποίος στα τέλη του 2012 αποχώρησε από το BNP για να ιδρύσει το Βρετανικό Δημοκρατικό Κόμμα, θεωρείται πως έχει ακόμα λιγότερες πιθανότητες να διατηρήσει την θέση στο Yorkshire και το Humber.

Εν τω μεταξύ η Αγγλική Λίγκα Άμυνας (English Defence League - EDL) , ήταν αδύνατο να κινητοποιήσει 100 άτομα για μία διαμαρτυρία σε ημέρα μνήμης στοWestminster. Η ακροδεξιά έδειχνε να ασκεί όλο και μικρότερη επιρροή. Τότε, στις 2 Μαΐου, o Lee Rigby δολοφονήθηκε στο Woolwich και όλα άλλαξαν. Η φρικτή επίθεση ήταν ένα θέαμα κομμένο και ραμμένο για το Youtube. Αμέσως μόλις ταυτοποιήθηκε ως πράξη της Jihad, ο ηγέτης του EDL και πρώην μέλος του BNP Stephen Yaxley Lennon (γνωστός και ως Tommy Robinson) δημοσιοποίησε ένα tweet με περιεχόμενο "όλοι στους δρόμους" του Woolwich. Μέσα σε δυο ώρες κατέβηκαν περίπου 100 μέλη της EDL στο κέντρο του Woolwich οι πιο πολλοί φορώντας κουκούλες με διακριτικά. Παρά την δημόσια ανακοίνωση, η αντιρατσιστική αντιφασιστική πλευρά ήταν αδύναμα προετοιμασμένη και εφοδιασμένη για να αντιδράσει.

Μέσα στις επόμενες μέρες η επίσημη σελίδα της EDL πήγε από τα 22.000 σε περισσότερο από 100.000 likes, ενώ οι οργανώσεις αναγεννήθηκαν μέσω της ανανεούμενης προβολής που απόλαυσε ο Υaxley Lennon , αξιοζήλευτη για αρχηγό μικρού κοινοβουλευτικού κόμματος. Το κέρδος της EDL στην εκμετάλλευση του θανάτου του Lee Rigby προκάλεσε ισόποση πτώση του BNP.

Στη 1 Ιουνίου, το κόμμα έκανε μια θλιβερή προσπάθεια να διοργανώσει μια πανεθνική πορεία στο Westminster. Αυτή εμποδίστηκε και υποσκελίστηκε αριθμητικά από αντιφασίστες και ακτιβιστές ενάντια στις θανατώσεις ζώων που διαδήλωναν εκεί κοντά. Ήταν μία ντροπιαστική ήττα για το BNP ιδιαίτερα, αφού είχε προηγηθεί η έκκληση του Nick Griffin μέσω Twitter στον Yaxley Lennon, να αφήσει κατά μέρους τις διαφορές και να υποστηρίξει την πορεία. Είχε απλά αγνοηθεί. Η μετατόπιση της δύναμης είχε συντελεστεί.

Είναι η EDL φασιστική;

Είναι κοινός τόπος για πολλούς αριστερούς να προσδιορίζουν μια πληθώρα πολιτικών θέσεων της ακροδεξιάς σαν φασιστικές. Αλλά τι αποτελεί φασισμό στις αρχές του 21ου αιώνα και η EDL πληροί αυτά τα κριτήρια;

Ο φασισμός έχει μια πολύ ευμετάβλητη ποιότητα, κάνοντας πιο εύκολη την αναγνώριση, παρά την σύνοψη. Σε μία τελευταία συζήτηση στο «Novara Media Radio», ο συγγραφέας και ακαδημαϊκός Wark δηλώνει: «Μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ωραία για τον εαυτό σου, κάνοντας κάποιον άλλον να υποφέρει. Έχει μία χαρακτηριστική συνοχή, την τάση να καταδιώκει τις μειονότητες με σκοπό να "λύσει" τα προβλήματα της πλειοψηφίας. Αυτό μπορούμε να το δούμε και στον γενοκτονικό ρατσισμό του ναζισμού και στον εθνικό σωβινισμό του Μουσολίνι. Είναι καθαρό ότι η EDL είναι συνεπής με την παράδοση του αποδιοπομπαίου τράγου».

Η EDL πληροί ακόμα ένα κριτήριο με το να αποτελεί ένα εθνικιστικό κίνημα δρόμου. Παρότι τα κινήματα δρόμου συνήθως θεωρείται ότι προέρχονται από την εργατική τάξη, τα φασιστικά κινήματα, χρηματοδοτούνται κατά κανόνα από τους πάνω. Οι πρώιμοι υποστηρικτές τους είναι συνήθως διεθνείς επιχειρηματίες με επίπεδα πλούτου που διαφέρουν, οι οποίοι δεν είναι ικανοποιημένοι από το πολιτικό status quo και ψάχνουν για μια ριζοσπαστική αλλαγή. Το EDL πληροί και αυτό το κριτήριο, καθώς μία πρόσφατη διαρροή απέδειξε ότι έχουν πολλούς μικροεπιχειρηματίες αλλά και εκατομμυριούχους σαν δωρητές. Ανάμεσα σε αυτούς και ο εκατομμυριούχους του City του Λονδίνου, Αlan Ayling (κατά κόσμον Alan Lake), ιδιοκτήτες εταιριών αυτοκινήτων και o ίδιος ο Stephen Yaxley- Lennon, ιδιοκτήτης εταιρίας καλλωπισμού.

Η EDL έχει μια σκιώδη εσωτερική δομή, δεν υπάρχει κανένας επίσημος μηχανισμός εγγραφής μελών και η οργάνωση των ρόλων ορίζεται από πάνω. Η ιδιότητα του μέλους βασίζεται στο σύνθημα «Μην παραδίνεσαι» ή αλλιώς «NFSE- No Fucking Surrender Ever». O Yaxley Lennon διακηρύσσει ότι αποτελούν την φωνή της μη Μουσουλμανικής εργατικής τάξης, σε μία προσπάθεια, να ταυτοποιήσει την EDL σαν μία οργάνωση της εργατικής τάξης. Όμως οι ακτιβιστές της EDL επιτέθηκαν στα περιφερειακά γραφεία του συνδικάτου Unite το 2011, και σχεδίαζαν να επιτεθούν στο κίνημα Occupy στο Λονδίνο, ενώ στοχοποίησαν και άλλους που προσδιόρισαν σαν μαρξιστές, παρότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την “αντι-Ισλαμική, αντι-εξτρεμιστική” ατζέντα.

Όμως η EDL δεν ταιριάζει πλήρως στο κλασικό φασιστικό προφίλ και έχει κάνει τροποποιήσεις του 21ου αιώνα. Έχει έναν Εβραϊκό και ΛΟΑΤ (LGBT) τομέα, μολονότι έχει πολύ λίγους ενεργούς υποστηρικτές, ενώ περιλαμβάνει και έναν μικρό αριθμό Σιχ υποστηρικτών. Μία εναλλακτική στους παραδοσιακούς τραμπουκισμούς του δρόμου, συμπεριλαμβάνει την χρήση προσεγγίσεων βασισμένων στην κοινότητα όπως το "Woolwich Strong", συνδυάζοντας φιλανθρωπικές συγκεντρώσεις χρημάτων με ολονύχτιες δράσεις κατά του εξτρεμισμού, της τρομοκρατίας και της καταπίεσης».

Ενώ υποτίθεται ότι δεν συνδέονται επίσημα με την EDL, οι πιο πολλές αν όχι όλες αυτές οι ομάδες, οργανώνονται από ακτιβιστές της EDL. H κινητοποίηση "Woolwich Strong day", την Κυριακή 23 Ιουνίου, έλαβε αξιοσημείωτη κοινωνική υποστήριξη στα τοπικά και κοινωνικά μέσα. Παρότι δεν συνέβη κάποια εκδήλωση στο Woolwich συγκεκριμένα, υπήρξαν αξιοσημείωτες εκδηλώσεις σε άλλα μέρη. Στο Ντέρμπυ, για παράδειγμα, το Derby Strong, κινητοποίησε περισσότερους από 300 ανθρώπους, χωρίς αντίπαλο. Επιλέγοντας την κενή γλώσσα της φιλανθρωπίας και του "αντιεξτρεμισμού" δημιουργούν μια ψευδαίσθηση νομιμότητας που συνδέεται αρμονικά με την κρατική εθνική ρητορική ασφαλείας.

Τι είναι ο αντιφασισμός;

Ο αντιφασισμός έχει πάρει μια ποικιλία από διαφορετικές μορφές, χρησιμοποιώντας τόσο αμυντικές όσο και ενεργητικές τακτικές. Αυτές έλκουν ποικίλλουν από την αμυντική παράδοση της μάχης της Cable Street στα 1930 ή στο Lewisham το 1977, οι οποίες χρησιμοποίησαν την κινητοποίηση της κοινότητας για να υπερασπιστούν τις διωκόμενες μειονότητες, μέχρι την ενεργητική παράδοση των αντιφασιστών όπως η 43 Group ή η Αντιφασιστική δράση (Anti- Fascist Action), η οποία αντί να περιμένει φασιστικές προκλήσεις , προσπαθούσε να διακόψει την φασιστική οργανωτική ικανότητα και δραστηριότητα μέσα από διεισδυτικές και προληπτικές επιθέσεις. Ο "Προβολέας" και άλλες ομάδες συνεχίζουν να συγκεντρώνουν πληροφορίες για την ακροδεξιά, με τελευταία την δημοσίευση μιας παλιάς λίστας μελών της EDL από τους Anonymous.

Όμως ο αντιφασισμός όπως και ο φασισμός είναι φορές που εμφανίζεται τόσο ασυνεπής όσο και αντιφατικός. Οι οργανώσεις "Ελπίδα όχι Μίσος" (HNH) και "Ενωμένοι ενάντια στον φασισμό" (UAF) αποτελούν συμπτώματα αυτού. Και οι δύο αυτές ομάδες χρησιμοποιούν το "θετικό" μήνυμα της γιορτής της Βρετανικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Επαινούν τον κρατικά προωθούμενο πολυπολιτισμό επειδή απονομιμοποιεί κάποιες μορφές διάκρισης και ρατσισμού, ενώ σιωπούν απέναντι στους αυξανόμενους περιορισμούς πάνω στην μετανάστευση. Οι αντιφασίστες, συχνά εργάζονται για να αναδείξουν στοιχεία εντός του UKIP και της EDL που υποθάλπτουν ρατσιστικές αλλά ακόμα και ναζιστικές συμπάθειες, το οποίο είναι θετικό για όσο συνεχίζεται, όμως καθώς το ευρύ πολιτικό πλαίσιο κανονικοποιεί την βία ενάντια στους μετανάστες, ο φασισμός θα μπορεί να εξελίσσεται ανεξάντλητα.

Ενώ ο απροκάλυπτος ρατσισμός γενικά θεωρείται απαράδεκτος στις μέρες μας, οι επιδρομές και η επ’ αόριστον φυλάκιση σε ευάλωτους και τραυματισμένους μετανάστες και πρόσφυγες, τυγχάνει λαϊκής υποστήριξης και θεωρείται πολιτικά σωστή. Οι μετανάστες είτε Ανατολικοευρωπαίοι, είτε υποσαχάριοι δαιμονοποιούνται στον Τύπο και οι όροι «τρομοκράτης» και «Μουσουλμάνος» έχουν γίνει σχεδόν εναλλάξιμοι. Η κυρίαρχη ιδεολογική αφήγηση ευνοεί την ακροδεξιά. Αυτό αποτελεί παράδειγμα για το BNP με το σλόγκαν "Βρετανικές δουλειές για Βρετανούς" που χρησιμοποίησε ο Gordon Brown, σαν πρωθυπουργός με τους Εργατικούς το 2008. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε την άνοδο της EDL και του UKIP χωρίς να στοχοποιήσουμε την πηγή της νομιμοποίησής τους.

Προφανώς η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι προτιμότερη από μια φασιστική δικτατορία αλλά δεν θα έπρεπε να πορευτούμε με την τακτική «οποιοσδήποτε εκτός από το BNP» και την μετέπειτα άκριτη υποστήριξη Βρετανών πολιτικών που αυτή συνεπάγεται. Από το 2006 έως το 2008, για παράδειγμα, η "Ελπίδα, όχι Μίσος" (HNH) προώθησε τον Εργατικό υπουργό μετανάστευσης Phil Woolas σαν έναν αντφασίστα. Του δόθηκε μάλιστα χώρος στον ιστότοπο της HNH, με σκοπό να υποστηρίξει την μεταναστευτική πολιτική ελέγχων τον Εργατικών.

Επίσης, ο αντιεξτρεμιστικός λόγος της HNH υιοθετήθηκε από τον Woolas για να περιγράψει τον αντίπαλό του από το Κόμμα των Φιλελεύθερων Δημοκρατών σαν συμπαθόντα του Ισλαμικού εξτρεμισμού, στο κακόφημο φυλλάδιο του 2010, το οποίο τον οδήγησε να κριθεί ένοχος για αθέμιτες εκλογικές πρακτικές και αποκλείστηκε από το δημόσιο αξίωμα. Έτσι είχαμε και την φάρσα όπου ένας πάτρωνας του HNH, κατηγορήθηκε για την προώθηση ρατσιστικών τάσεων. Η HNH έχει αιτηθεί κανονικά την κρατική χρηματοδότηση σχετικά με τις αντι-εξτρεμιστικές πρωτοβουλίες της, οπότε η φιλόξενη αλλά και αντιφατική σχέση με το Υπουργείο Εσωτερικών δεν αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη.

Η οργάνωση "Ενωμένοι ενάντια στον Φασισμό" (UAF) τα πηγαίνει λίγο καλύτερα στο τεστ συνέπειας. Παρότι έχει πραγματοποιήσει σημαντικές καμπάνιες ενάντια στον ρατσισμό, τον μισογυνισμό και την ομοφοβία του BNP, είχε κάτι παραπάνω από θερμά λόγια όταν η κυβέρνηση του David Cameron τροφοδότησε τις αντιμεταναστευτικές προκαταλήψεις. Βέβαια, η UAF δεν έχει ποτέ μιλήσει ενάντια στην πρακτική των κρατικών ιδρυμάτων απέναντι στους μετανάστες παρότι αυτοί οι θεσμοί αποτελούν μεγαλύτερη απειλή για τους μετανάστες από ότι οι τραμπουκισμοί της EDL και οι εκλογικές επιτυχίες του BNP και του UKIP μαζί. Ο κτηνώδης ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες και τα παιδιά τους από διαδοχικές κυβερνήσεις, αντιμετωπίζεται από πολύ μικρότερες ομάδες όπως οι "Κανείς δεν είναι παράνομος" και "Δίκτυο ενάντια στα σύνορα" ["No one is Illegal" και "No border Network"]. Ο κυρίαρχος αντιφασισμός εμφανίζεται να εστιάζει μονάχα στον ρατσισμό περιθωριακών πολιτικών κομμάτων και ομάδων δρόμου και να αγνοεί τον πιο διάχυτο και νομιμοποιημένο ρατσισμό του κράτους.

Μία νέα προσέγγιση

Η κυρίαρχη πολιτική κατέχει το κράτος και τα ΜΜΕ για να προπαγανδίσει το μήνυμά της. Στον αντίποδα, θα πρέπει να μάθουμε από παραδείγματα όπως η πάλη 24 χρόνων της καμπάνιας των οικογενειών του Hillsborough (Hillsborough Families Campaign) για το πως να διατηρήσουν την απαραίτητη αλλά λιγότερο ορατή δουλειά της οικοδόμησης ανθεκτικών σχέσεων ανάμεσα στις κοινότητες της εργατικής τάξης με στόχο να αναπτυχθούν διαρκείς δομές υποστήριξης, αμοιβαίας βοήθειας και αλληλεγγύης. Ο στρατιωτικοποιημένος αντιφασισμός διαφόρων ομάδων όπως η «Αντιφασιστική Δράση» (Anti-Fascist Action), πραγματοποιεί μια διπλή προσέγγιση ιδεολογικής και φυσικής αντιπολίτευσης. Τα φασιστικά κινήματα δρόμου αποτελούν μια φυσική απειλή, επομένως η στρατιωτική αντιπαράθεση αποτελεί μία αναγκαία και ευγενή παράδοση. Αυτό όμως μπορεί να πετύχει μόνο σαν βραχυπρόθεσμο μέτρο. Θα πρέπει να οργανώσουμε τις κοινότητές μας σε ένα μεγαλύτερο χρονοδιάγραμμα.

Υπάρχουν μια σειρά αρχές - κλειδιά που μπορούν να βοηθήσουν ώστε να γίνεται η προσπάθειά μας ευέλικτη και να μπορεί να κρατήσει. Πάνω απ’ όλα θα πρέπει το αντιφασιστικό κίνημα να αποκεντρωθεί αντιεραρχικά και δημοκρατικά. Αντίθετα με τις περισσότερες ομάδες της UAF και της HNH, δεν χρειαζόμαστε ένα επαγγελματικό οργανωμένο κέντρο, αλλά ένα οριζόντιο δίκτυο, οργανικά συνδεδεμένων ομάδων. Οι κοινότητές μας είναι διαφορετικές και δεν υπάρχει μία πατέντα για ολόκληρη την αντιφασιστική δραστηριότητα και οργάνωση κοινοτήτων. Το να έχει αντιεραρχική δομή σημαίνει να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που επηρεάζονται άμεσα έτσι ώστε να ηγηθούν αυτοί των αγώνων τους, και όχι να τους πιέζεις να ακολουθήσουν τους εξωτερικούς ειδικούς. Συχνά, τα παιδιά των μεταναστών έχουν κάνει πιο πολλά για να νικήσουν τον φασισμό, παρά τα αυτοχαρακτηριζόμενα ως αντιφασιστικά κινήματα. Το να είσαι δημοκρατικός, σημαίνει να αφήνεις όλες τις φωνές να έχουν ίση δύναμη, να αναπτύσσεις δομές προβληματισμού και διαλόγου και να διεξάγεις εκλογές για τους ρόλους με αρμοδιότητες οι οποίοι να είναι ανακλητοί και εναλλασσόμενοι. Αυτό δημιουργεί ένα κενό για να μπορέσουν να ανθίσουν νέες ιδέες, και οικοδομείται ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας.

Χρειάζεται επίσης οι ομάδες μας να μην συνεργάζονται με την αστυνομία. Η αστυνομία έχει μια ντροπιαστική ιστορία στο να διεισδύει και να κηλιδώνει τις αντιρατσιστικές καμπάνιες συμπεριλαμβανομένης και της υπόθεσης του Stephen Lawrence. Η αστυνομία προστατεύει τους φασίστες και τους συνοδεύει στις κοινότητές μας. Υπάρχει για να υπερασπίζεται το ρατσιστικό κατεστημένο, όχι για να μας βοηθάει να το πολεμήσουμε. Δεν είναι σύμμαχοί μας.

Εργατική αλληλεγγύη

Είναι καιρός να απαλλαγούμε από την προσέγγιση "οποιοσδήποτε εκτός από τους φασίστες" και αυτό να γίνει υπέρ της οικοδόμησης της εργατικής αλληλεγγύης μέσα από την οργάνωση της κοινότητας που είναι με συνέπεια και από θέση αρχής αντιφασιστικές. Αυτή η προσπάθεια έχει δοκιμαστεί από αντιφασίστες στο Νότιο Λονδίνο , στο Μπρίστολ, στο Μπράιτον και στο Μπάρκινγκ και Ντάγκενχαμ. Έχουμε δει την επιτυχία της κοινοτικής δουλειάς σε διάφορες ομάδες της κίνησης "Ενωμένοι ενάντια στον φασισμό" (UAF) συμπεριλαμβανομένων αυτών του Yorkshire και Humber, του Λέστερ και του Σέφιλντ.

Από το 2008, οι αντιφασίστες του Νότιου Λονδίνου έχουν εργαστεί στενά με οργανωτές και αγωνιστές της UAF και HNH και έχουν μία ιστορία υποστήριξης κινητοποιήσεων αν και κριτικά πολλές φορές. Η UAF είναι ακόμα σημαντική όταν οργανώνει αντι-συγκεντρώσεις ενάντια στον ρατσισμό και τους φασίστες. Όμως κατά την διάρκεια ύπαρξης του παλιού, θα πρέπει να δυναμώσει ένα νέο δίκτυο που θα διεξάγει την αργή και σταδιακή δουλειά στην κοινότητα η οποία έχει παραμεληθεί σε εθνικό επίπεδο. Μαζί με το δίκτυο της αντιφασιστικής δράσης στο Νότιο Λονδίνο, οι αντιφασίστες εργάζονται με μουσουλμανικές, θρησκευτικές μεταναστευτικές, κοινοτικές ομάδες για να οικοδομήσουν τοπικά κοινοτικά δίκτυα αντιρατσιστών και αντιφασιστών ενάντια στην ομοφοβία, τον σεξισμό, τις διακρίσεις ενάντια στους ανθρώπους με αναπηρία μέσα από επίμονη δουλειά και ταξική αλληλεγγύη. Πρέπει να είμαστε εκεί στην μεγάλη προσπάθεια.