Οι κακές οι γλώσσες

Διαβάζοντας κανείς το άρθρο «Συριζαυγίτες»: Τραμπούκοι με άλλοθι», δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί για την αφέλεια , αν όχι για τις προθέσεις του συγγραφέα. Ειδικά όταν μέσα σε μισή σελίδα καταφέρνει να απαξιώσει ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα όπως το Α.Π.Θ. κομμάτι του οποίου αποτελεί και ο ίδιος ο αρθογράφος, ενώ ταυτόχρονα ρίχνει όλα τα κακώς κείμενα σε εκείνους οι οποίοι επιλέγουν να αντιστέκονται στην κυβερνητική πολιτική.

Όσο και αν θέλουν ορισμένοι να πείσουν, το πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων δεν βρίσκεται στην αδυναμία εφαρμογής του νέου νόμου πλαίσιο, ούτε και σε "ομάδες των 50-60 ατόμων". Είναι πολύ βαθύτερο και οφείλουμε να το αναδείξουμε. Είναι το ζήτημα της χρηματοδότησης ή καλύτερα της υποχρηματοδότησης η οποία διαλύει την λειτουργία των πανεπιστημίων.

Αν θέλουμε να εξετάσουμε μια από τις αιχμές του οικονομικού προβλήματος, μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα την απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων. Οι άνθρωποι αυτοί, μετά από δεκαετίες εργασίας, μένουν απλήρωτοι τους τελευταίους μήνες με αποτέλεσμα να ασκούν το δικαίωμα τους στην απεργία. Ο κ. Μαρτινίδης αναφέρεται λοιπόν, στα "στρατηγήματα της πρυτανείας" τα οποία σε συνδυασμό με την απεργία μετέτρεψαν το πανεπιστήμιο σε σκουπιδότοπο. Αλήθεια είναι στρατήγημα της πρυτανείας η έλλειψη χρηματοδότησης του πανεπιστημίου, ή μήπως ήταν επιλογή της πρυτανείας ο νόμος που επιβάλει την μη μόνιμη πρόσληψη προσωπικού για την καθαριότητα, θεσμοθετώντας παράλληλα τις εργολαβίες ως την μόνη λύση;

Φυσικά οι κινήσεις αυτές αποτελούν επιλογές, όχι της τελευταίας κυβέρνησης, αλλά των κυβερνητικών σχηματισμών τις δυο τελευταίες δεκαετίες. Πρωταρχικός στόχος, η κατάργηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας στην πράξη. Άλλωστε η κατεύθυνση που έμπαινε σε κάθε προσπάθεια αλλαγής της λειτουργίας των πανεπιστημίων, ήταν η σταδιακή απεμπλοκή του κράτους από την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, αναγκάζοντάς τα ουσιαστικά να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Μετατρέπεται δηλαδή το δημόσιο πανεπιστήμιο, το οποίο έχει ως στόχο το συμφέρον της κοινωνίας, σε έναν χώρο στεγνής κατάρτισης προσωπικού, "εναρμονισμένου με την αγορά εργασίας". Αυτά με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο έρχεται να εγγυηθεί και να επιβάλει και το νέο συμβούλιο διοίκησης.

Φυσικά μέσα σε όλα τα άλλα γίνονταν και κάποιες διευκολύνσεις σε καλοθελητές, από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Από μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε στελέχη των μεγάλων παρατάξεων (ΠΑΣΠ,ΔΑΠ), τα οποία εγγυούνταν την πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος, σε "εξαφανισμένα" πετρέλαια, και φυσικά σε πράσινους και μπλε εργολάβους, που θησαύριζαν στην πλάτη των εργαζομένων και του πανεπιστημίου. Ο κατάλογος μπορεί να πάει πολύ μακριά, η ουσία όμως του ζητήματος βρίσκεται αλλού. Ποιός έκανε και τι έκανε για να αντιπαλέψει αυτήν την νοσηρή κατάσταση.

Αρχικά μπορούμε να δούμε όλους αυτούς που σίγουρα δεν έκαναν κάτι. Πρόκειται για εκείνο το "σωστό", "δημοκρατικό", "μεταρρυθμιστικό" και σίγουρα "προοδευτικό" κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας. Τουλάχιστον έτσι θα τους χαρακτήριζαν ο ΣΚΑΙ, τα ΝΕΑ και η Καθημερινή.

Ξεκινώντας από την κορυφή, συναντούμε πρυτάνεις και κοσμήτορες των προηγούμενων ετών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είτε δεν έκαναν τίποτε για να εναντιωθούν στην διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου, είτε με τις ενέργειές τους την εγγυήθηκαν. Άλλωστε το 2008, μετά την δολοφονική επίθεση στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, το ζήτημα των εργολαβιών στο Α.Π.Θ. είχε τεθεί ξανά επί τάπητος από τους φοιτητικούς συλλόγους. Οι τότε πρυτανικές αρχές επέλεξαν για άλλη μια φορά να κωφεύσουν.

Κατεβαίνοντας λίγο την πυραμίδα, συναντούμε τους συναδέλφους του κ. Μαρτινίδη. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στους "τενεκέδες" και σε εκείνο το κομμάτι το οποίο παρεμποδίζει την συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης. Αναφερόμαστε σε εκείνο το "καλό" κομμάτι των "άξιων και ικανών διδασκάλων" οι οποίοι "δεν χάνονται" και "κάπου θα βρουν να βιοποριστούν, διοχετεύοντας την αγάπη τους για γνώση". Σε εκείνο το κομμάτι το οποίο επέλεξε τον στρουθοκαμηλισμό και αποθέωσε την επιστήμη για την επιστήμη, ξεχνώντας πως πρωταρχικός ρόλος τους, καθώς και του πανεπιστημίου, είναι το να στέκεται δίπλα στην κοινωνία και πιο συγκεκριμένα δίπλα στις πιο αδύναμες ομάδες της. Είναι αυτοί οι οποίοι επέλεξαν την κανονικότητα σε μια μη κανονική πραγματικότητα. Είναι αυτοί οι οποίοι αντί να δράσουν επέλεξαν στην καλύτερη των περιπτώσεων να θεωρητικολογούν και να επικρίνουν όποιον τους ενοχλεί. Και φυσικά είναι εκείνο το κομμάτι το οποίο θεωρεί τον ίδιο του τον εαυτό πραγματικό αξιοκράτη και δημοκράτη, ενώ ταυτόχρονα ήταν εκεί για να προωθήσει "γνωστούς", "συγγενείς" και "φίλους". Είναι εκείνο το κομμάτι το οποίο επέλεξε την συνδιαλλαγή με τους "συνδικαλιστές" των μεγαλύτερων φοιτητικών παρατάξεων του ελληνικού πανεπιστημίου της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΠΑΣΠ.

Από την άλλη υπάρχουν και οι εκείνοι οι οποίοι διαλέγουν να ορθώσουν το ανάστημά τους, είτε πρόκειται για τους φοιτητές που παλεύουν μέσα από τους φοιτητικούς τους συλλόγους είτε πρόκειται για εκείνο το κομμάτι των καθηγητών οι οποίοι δεν σιωπούν και αγωνίζονται στο πλάι των φοιτητών. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της πανεπιστημιακής κοινότητας, το οποίο δεν επέλεξε την συναίνεση και την υποταγή αλλά αντίθετα διάλεξε να έρθει σε σύγκρουση με εκείνες τις πολιτικές οι οποίες διαλύουν την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Φυσικά στον αγώνα αυτό βρίσκουν απέναντί τους όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλα τα Μ.Μ.Ε. τα οποία προσπαθούν να τους συκοφαντήσουν.

Και εδώ μπαίνει και ένα επιπλέον στοιχείο. Η ταύτιση όλων των αγωνιζόμενων ατόμων και συλλόγων, με την δράση του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Μια ταύτιση η οποία είναι επικίνδυνη και δόλια. Προσπαθεί να ταυτίσει στην συνείδηση του κόσμου τα πογκρόμ, τα μαχαιρώματα και το μίσος της Χρυσής Αυγής, η οποία με τον τρόπο της εξυπηρετεί την κυβέρνηση, με τον αγώνα των φοιτητών και τον καθηγητών, ο οποίος απορρέει μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Μια λογική η οποία προσπαθεί να διαβάλει τα μαζικά συλλογικά όργανα φοιτητών και καθηγητών, καθώς επίσης να σωπάσει κάθε αντίθετη φωνή, ταυτίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες με την δράση της Χρυσής Αυγής.

"Όσο για το ΑΠΘ, από τη Θεολογική μέχρι το Τμήμα Μηχανολόγων κι από την αίθουσα τελετών μέχρι το ΑΧΕΠΑ", πάντα θα υπάρχουν φοιτητές και καθηγητές οι οποίοι θα αποφασίζουν μέσα από συλλογικά όργανα και θα αγωνίζονται για κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές που διαλύουν το κοινωνικό κράτος.

Ο Τοπογράφος Φίλιππος