Κ.Ι.Α.: Μόνο οι κοινότητες αλληλεγγύης μπορούν να διαλύσουν τους εσμούς

Τις τελευταίες μέρες προβλήθηκε ιδιαιτέρως και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από τα διάφορα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης, η πρόθεση της Χρυσής Αυγής να δημιουργήσει τράπεζα αίματος από Έλληνες για Έλληνες. Η προώθηση του φυλετικού και πολιτισμικού ρατσισμού, έτσι όπως αποτυπώνεται βίαια στην εν λόγω πρόθεση, διαχέεται επικίνδυνα και ανησυχητικά. 

Οφείλουμε, ως ΚΙΑ να υπενθυμίσουμε τα εξής, αυτονόητα και κατοχυρωμένα ανέκαθεν στην ιατρική πράξη. Η δωρεά αίματος είναι μια εθελοντική προσφορά ενός ανθρώπου προς τους πάσχοντες συνανθρώπους του και η χρήση του, δηλαδή τα κριτήρια που διέπουν τις μεταγγίσεις είναι αποκλειστικά ιατρικό έργο, που διέπεται από κανόνες και υπακούει στη διεθνή ιατρική ηθική και δεοντολογία. Το ποιος δηλαδή θα ωφεληθεί αυτής της δωρεάς, γίνεται με κριτήριο την πάθηση και όχι τον πάσχοντα (εάν είναι λευκός, μαύρος, ψηλός ή με φαρδιά ρουθούνια!).

Είναι δεδομένο ότι η πρόθεση της Χ.Α. δεν θα γίνει πράξη (τουλάχιστον στη σημερινή Ελλάδα). Όσοι γίνουν αιμοδότες με αυτό το κίνητρο, θα εξαπατηθούν γιατί καμιά Αιμοδοσία Νοσηλευτικού Ιδρύματος (και είναι όλες δημόσιες) δεν πρόκειται να εναρμονιστεί με αυτά τα κόλπα των φασιστών. Στην απίθανη δε περίπτωση που κάποιος γιατρός διανοηθεί να ζητήσει «ελληνικό» αίμα για «έλληνα» ασθενή, πέραν του ότι θα γίνει ο περίγελος του επιστημονικού σώματος, θα διωχθεί και πειθαρχικά.

Με αφορμή όμως, αυτό το περιστατικό το ΚΙΑ έχει την ανάγκη να τοποθετηθεί απέναντι σε όλα αυτά που δείχνουν πως ο φασιστικός λόγος και οι φασιστικές πρακτικές, με όχημα την Χ.Α. και υπό το πρόσχημα της κρίσης, μετατοπίζονται στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου και της κοινωνικής ζωής, γεγονός με πολλαπλές συνέπειες.

Όλοι στεκόμαστε με τρόμο ή αμηχανία ή απορία ή κάποιοι, με προτεσταντική και υποκριτική ηθική απέναντι στο φαινόμενο X.A.: Στο εκλογικό ποσοστό, στα τηλεοπτικά σόου, τα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, στα γυμνασμένα σώματα, των «παλικαριών» αυτών που λένε εγέρθητι.

Εκτιμούμε όμως πως είναι άλλο πράγμα οι εκφραστές της X.A., άλλο οι θιασώτες της και άλλο η κυριαρχία του φασιστικού λόγου στα δημόσια πράγματα. 

Πίσω από τους εκφραστές της X.A. κρύβεται πράγματι ο Χίτλερ, το μίσος και η λατρεία της δύναμης. Τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών, ο μισαλλόδοξος και εθνοκεντρικός λόγος, η βουβή βία, η ιεραρχία, ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η αποθέωση της εξουσίας.

Πίσω όμως από τους θιασώτες της Χ.Α., δεν κρύβονται νοσταλγοί του Χίτλερ. Κρύβονται οι νυν βίαια αποκλεισμένοι και εξαθλιωμένοι. Κρύβονται και τα χρόνια της ψευδούς ευδαιμονίας, του εξουσιαστικού life-style και του καταναλωτισμού που προηγήθηκαν, τα οποία παρήγαγαν στρατιές αλλιώτικα αποκλεισμένων, απαίδευτων και αλλοτριωμένων.

Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, το φαινόμενο X.A., οφείλουμε να μπορούμε να ακούσουμε το εγέρθητι, εκεί που φωλιάζει και αληθινά μας απειλεί :

Ακούμε το εγέρθητι στην κατάρρευση ΕΣΥ, στον κυνισμό των υπουργών, στη δυσφήμιση των δημόσιων αγαθών, στις στρατιές των άνεργων, ανασφάλιστων και άστεγων.

Ακούμε το εγέρθητι όπως ακούει κάποιος που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα τις ειδήσεις για τα σπρέντς και το ταμπλό του χρηματιστηρίου.

Εμείς όμως, ακούγαμε κι ακούμε τα εγέρθητι που υπήρχαν πριν την κρίση , τα εγέρθητι που δεν οφείλονται στην εξαθλίωση:

Ακούγαμε το εγέρθητι στο δελτίο των 8, στο φακελάκι των γιατρών και των υπαλλήλων, στο ύφος κάποιων «κουρασμένων» δημοσίων υπαλλήλων που βιαζόντουσαν να πάνε να κοιμηθούν.

Ακούγαμε το εγέρθητι στο ύφος του Πρετεντέρη, σε κάποιον που μαρσάρει για να κάνει εντύπωση, σ' αυτόν που χτυπάει τη γυναίκα του γιατί έχει νεύρα.

Ακούγαμε το εγέρθητι στον πορτιέρη ενός κλαμπ της Μυκόνου, στο συλαλλητήριο για το μακεδονικό, στα ζήτω των ολυμπιακών, στα πάρτυ της Γιάννας.

Ακούγαμε το εγέρθητι στην εξουσία του γιατρού ή του δασκάλου, στο θράσος του χρηματισμένου, στην περιφρόνηση του άσχημου και του φτωχού.

Ακούγαμε το εγέρθητι στον σεξισμό, στον εθνικισμό, στα σκυλάδικα, στο Tηλεάστυ, τα κηρύγματα του Άνθιμου, στις θεωρίες που θέλουν να πιστεύουμε πως είμαστε ο περιούσιος λαός που όμως μας...ψεκάζουν.

Τώρα όμως, ακούμε το εγέρθητι να αντηχεί στο χώρο που εμείς οι ίδιοι αφήσαμε τόσα χρόνια κενό.

Είναι αλήθεια, πως για τους εκφραστές της X.A., τους βουλευτές, τα παλικάρια εφόδου δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα. Διότι όταν υπακούς στο εγέρθητι δεν μπορείς πια ούτε να συζητήσεις, ούτε να επιλέξεις, ούτε να σκεφτείς. Μισείς.

Το πεδίο της δικής μας δράσης και παρέμβασης, περιορίζεται στους θιασώτες της αλλά, κυρίως στις φασίζουσες πολιτικές επιλογές και στο τι θα επιτρέψουμε να κυριαρχήσει τελικά στον δημόσιο λόγο. Διότι αυτό που μας απειλεί περισσότερο από του εκφραστές και τη δράση της X.A, είναι τα πεδία εκείνα της πολιτικής και την κοινωνικής πρακτικής τα οποία ενθαρρύνουν τη διάχυση των φασιστικών προταγμάτων στο δημόσιο λόγο και στον κοινωνικό χώρο.

Διότι την ώρα που “το έθνος αγωνίζεται” για να σωθεί κατακτήσεις ετών σχετικές με τα δικαιώματα των πολιτών-ανασφάλιστων-μεταναστών-ευπαθών ομάδων, κάθε συζήτηση σχετική με την κουλτούρα της αποδοχής του άλλου, τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος, τα δικαιώματα των φυλακισμένων, εξορίζονται από τον δημόσιο λόγο. Κοντά σ΄αυτά δεν μένει χώρος για την τέχνη, την παιδεία, τη γνώση, σαν η ζωή να σταμάτησε ή σαν να είναι μόνο χρήμα και να συμβαίνει κάπου αλλού.

Η ευθύνη:

Η διαφύλαξη και η προστασία της ίδιας της ζωής, της σκέψης, της ελευθερίας, των δημόσιων αγαθών είναι υπόθεση δική μας, δηλαδή ολόκληρης της κοινωνίας.

Ευθυνόμαστε κι εμείς που η φασιστική ρητορική μετατοπίστηκε στο κέντρο της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Φταίμε κι εμείς, που τόσα χρόνια, με πράξεις ή παραλείψεις, επιτρέψαμε στα πράγματα να φτάσουν ως εδώ. Αδιαφορώντας για τα δικαιώματα των άλλων, για τους κοινωνικούς αγώνες, το δημόσιο χώρο, την παρουσία στους χώρους των κινημάτων. Αδιαφορώντας για τον δικό μας τρόπο και τις δικές μας πρακτικές. Παραχωρώντας, στα χέρια άλλων, το χρέος της διαφύλαξης των δημόσιων αγαθών. Μένοντας αδρανείς υπάλληλοι, μη συνεργατικοί, μη αλληλέγγυοι, μένοντας αδιάφοροι. 

Όμως εδώ στο ΚΙΑ ξέρουμε πως η εξουσία και η προπαγάνδα, ο καπιταλισμός , η αδικία, ο φασισμός και η βία, δεν κατεβαίνουν από αόρατα κέντρα, ούτε είναι έξω από εμάς, ούτε είναι παντοδύναμα. Μας επιτελούν όσο τα επιτελούμε. Μας κυριαρχούν όσο αφηνόμαστε να κυριαρχηθούμε. Παίζονται, ανά πάσα στιγμή, στο ύφος μας, στις σχέσεις μας, στη συνέλευση, στον τρόπο με τον οποίον προσφέρουμε ή ζητάμε, διεκδικούμε ή πραγματώνουμε σε κάθε χώρο, στο ιατρείο, στο σπίτι, στο δρόμο.

Ξέρουμε πως όσο κι αν μαίνεται η καταστροφή, ήταν και εξακολουθεί να είναι και στο δικό μας χέρι, της κάθε μιας μας, του καθενός και όλων μαζί, η δυνατότητα του να αρθρώσουμε τον δικό μας λόγο απέναντι σ΄αυτόν τον λόγο που κυριαρχεί.

Διότι το μόνο πράγμα που μπορεί να αναχαιτίσει τον εσμό, τον λόγο και τις πρακτικές του είναι το αντίθετό του: Οι κοινότητες συνύπαρξης και αλληλεγγύης.

Το ΚΙΑ, ένα εγχείρημα αυτοοργάνωσης μικρής κλίμακας, ένας χώρος αλληλεγγύης και ανατροπής, είναι για εμάς μια κοινότητα και μάλιστα θεμελιώδης. Οι κοινότητες δημιουργούνται εκεί που συμβαίνει η δυνατότητα για τη συνάντηση ανθρώπων, ίσων και διαφορετικών, που μπορούν να στοχάζονται, να συζητούν και να πράττουν πολιτικά, αποφασίζοντας για τις συνθήκες ζωής τους, τον εαυτό τους και την κοινωνία στην οποία ζουν.

ΤΟ ΚΙΑ αν φιλοδοξεί κάτι είναι αυτό: Μετανάστες, άνεργοι και απαξιωμένοι, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γιατροί και ασθενείς, όλοι εμείς, χωρίς πρόσημο και διακρίσεις, να συναντηθούμε ισότιμα, με έναν αδοκίμαστο μέχρι τώρα τρόπο, για να σκεφτούμε και να πράξουμε πολιτικά. Για να αγωνιστούμε και να συγκρουστούμε αλλιώς. Να προστατευτούμε , μετανάστες και αποκλεισμένοι. Για να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Στο ιατρείο, έξω από τα νοσοκομεία, μέσα μας, στο δρόμο. Για να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, μετά τον κόσμο μας και μετά τον κόσμο. 

Να πιστέψουμε πως μπορούμε να συλλαβίσουμε , απ΄ την αρχή τις λέξεις:

Ελευθερία

Δημόσια αγαθά

Δημοκρατία

Σχέση

Αυτοοργάνωση

Αυτονομία

Αλληλεγγύη

Δυνατότητα

Ζωή.