Ιδιωτικοί δήμοι: φαντασία ή πραγματικότητα;

Στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες βιώνουμε τη φρενίτιδα των ιδιωτικοποιήσεων κατ’ εντολή του Δ.Ν.Τ. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να παραχωρήσει ζωτικούς τομείς όπως η ενέργεια κι οι βασικές υποδομές της χώρας σε ιδιώτες. Αρκετοί αναρωτιούνται αν υπάρχουν όρια. Τι δεν μπορεί να ιδιωτικοποιήσει μια χώρα; Μπορείς για παράδειγμα, να ιδιωτικοποιήσεις έναν ολόκληρο δήμο;

Οι Συντηρητικοί στην Αγγλία μάλλον θυμούνται καλά τη ρήση της Θάτσερ «There is no such thing as society” και έχουν δείξει προ πολλού το δρόμο.
Το Easy Council ήταν πριν δυο χρόνια η δημοσιονομική πρόταση του συντηρητικού προέδρου του δήμου Μπαρνετ στην Αγγλία. Το σχέδιο έχει εμπνευστεί από την πολιτική των χαμηλού κόστους αεροπορικών εταιρειών που προσφέρουν ελάχιστες υπηρεσίες, χρεώνοντας αδρά τις υπόλοιπες που παλιότερα συμπεριλαμβάνονταν στη τιμή. Ο δήμαρχος θεωρεί τις εταιρείες Easy Jet και Ryanair πρότυπα εξοικονόμησης κόστους κι αποτελεσματικότητας.
Η πρόταση των συντηρητικών, λοιπόν, για αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και κοινωνική πρόνοια βασίζεται στην οικονομική επιβάρυνση των δημοτών ανάλογα με το επίπεδο των υπηρεσιών που επιθυμούν.
Η αρχή γίνεται με ένα νόμιμο "γρηγορόσημο" ώστε να μην περιμένουν στις ουρές αλλά και με ένα αντίτιμο για τη συγκομιδή των σκουπιδιών. Ταυτόχρονα μειώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και υπηρεσίες όπως αποκομιδή σκουπιδιών, εκχιονισμοί δρόμων αλλά και προγράμματα περίθαλψης ηλικιωμένων, παραχωρούνται σε ιδιώτες.
Σύμφωνα με το δήμαρχο, αυτή η πρακτική αφήνει τους πολίτες ελεύθερους να επιλέξουν το επίπεδο των υπηρεσιών που επιθυμούν. Βεβαίως παραγνωρίζεται ότι με αυτό το τρόπο καταργείται η αρχή για παροχή ίσων υπηρεσιών σε όλους τους πολίτες.

Το επόμενο βήμα έγινε σε ένα προάστιο της Άτλαντα. Οι κάτοικοι αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν πλέον να χρηματοδοτούν με τους φόρους τους τις υποβαθμισμένες συνοικίες των Αφροαμερικανων. Έτσι, ψήφισαν για τη συγκρότηση του δικού τους δήμου, του Σάντι Σπρίνγκς. Τα φορολογικά έσοδα θα διοχετεύονταν σε κοινωφελείς υπηρεσίες για τους 100.000 κατοίκους χωρίς να αναδιανέμονται στην ευρύτερη κομητεία του Φούλτον.
Το Αντί Ρινγκ όμως δεν διέθετε αυτοδιοικητικες υποδομές. Τα πάντα από την υποδιαίρεση των δημοτικών διαμερισμάτων μέχρι τη συλλογή των φόρων έπρεπε να δημιουργηθούν από την αρχή. Το Σεπτέμβριο του 2005 η συμβουλευτική εταιρεία CH2M Hill υπέβαλλε στους κατοίκους μια δελεαστική πρόταση. Με 27 εκ. δολάρια ετησίως θα δημιουργήσει ένα δήμο από το μηδέν. Με αυτό το τρόπο γεννήθηκε ο Σαντι Σπρινγκς, ο πρώτος εργολαβικός δήμος. Μονό 4 άνθρωποι εργάζονται απευθείας για τη νέα δημοτική αρχή ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι εργολαβικοί.
Τον επόμενο χρόνο η μανια των εργολαβικών δήμων είχε επεκταθεί σε όλη την Άτλαντα. Οι γειτονικές κοινότητες ψηφίσαν τη συγκρότηση αυτόνομων δήμων και την ανάθεση της διοίκησης τους σε εργοληπτικές εταιρείες. Σύντομα ξεκίνησε εκστρατεία συνένωσης των νέων εταιρικών δήμων σε ξεχωριστή κομητεία.

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται μακρινά για την Ελλάδα θυμηθείτε την απόπειρα του Γιάννη Μπουτάρη στην Θεσσαλονίκη προ μηνών να αναθέσει την αποκομιδή των σκουπιδιών σε ιδιωτικές εταιρείες προτάσσοντας την ανάγκη επίλυσης κι οριστικής διευθέτησης του προβλήματος που ανά τακτά διαστήματα αντιμετωπίζει η πόλη.