Vive la France! Vivent (?) les Francais! Οι κοτσονάτοι γάλλοι (και άλλοι) συνταξιούχοι.

Του Γιώργου Δουράκη*

Vive la France! Vivent (?) les Francais! Οι κοτσονάτοι  γάλλοι (και άλλοι) συνταξιούχοι – και τι μέλλει γενέσθαι…

Πανικός στο Παρίσι! Σε απόγνωση ο Ολάντ! Όχι, όχι! Αυτή τη φορά δεν είναι οι (γάλλοι) τζιχαντιστές. Είναι οι γάλλοι συνταξιούχοι! Που –άκουσον, άκουσον!-  έχουν το θράσος να ζουν 5 χρόνια παραπάνω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ! Ναι, σωστά διαβάσατε: 23 χρόνια οι άντρες αντί για 18 και 27 χρόνια οι γυναίκες (σαφώς πιο ζημιάρες) αντί για 22. Σα να μην έφταναν δηλαδή οι ορδές των μουσουλμάνων προσφύγων, έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν και τις ορδές των κωλοπετσωμένων συνταξιούχων που δε λένε να παραδεχτούν ότι στη ζωή αυτή όλα έχουν ένα τέλος και ότι πρέπει κάποτε να το πάρουν απόφαση και να ξεκουμπιστούν από τον μάταιο ετούτο κόσμο. Αν αυτό δεν είναι δολιοφθορά εθνικών διαστάσεων και ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Γαλλικής Δημοκρατίας, τότε τι είναι; 

Και καλά τους τζιχαντιστές. Αυτούς λίγο-πολύ τους αντιμετωπίζεις. Με στρατιωτικό νόμο, με κλείσιμο τζαμιών, με κάρφωμα υπόπτων, με (τρικολόρ) σημαίες στα μπαλκόνια, με τον εθνικό ύμνο και με ενθουσιώδεις νεαρούς που σπεύδουν ακάθεκτοι να καταταγούν ζητωκραυγάζοντας «Vive la Republique et vive la France!». 

Με τους συνταξιούχους όμως τι κάνεις; Έλα ντε! Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Κι όμως, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Υπάρχουν λύσεις. Π.χ. να απαγορευτεί πάραυτα με προεδρικό διάταγμα η ευχή «να τα εκατοστίσεις!», γιατί φαίνεται ότι πολλοί συνταξιούχοι την παίρνουν στα σοβαρά και την κάνουν πράξη. Αν παρ’ όλα αυτά συνεχίσουν να ζουν τόσο πολύ, τότε να βγαίνουν στη σύνταξη πολύ αργότερα. Στα 70, στα 75 ή στα 80.

Υπάρχει όμως κι άλλη λύση. Να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως το πλουσιοπάροχο σύστημα υγείας της Γαλλίας. Μόνον έτσι θα ξεχωρίσει η ήρα απ’ το στάρι. Πληρώνεις; Παίρνεις. Δεν πληρώνεις; Δεν παίρνεις. Τι πιο απλό; Δε μπορεί βρε αδερφέ η πλέμπα των απανταχού τζαμπατζήδων να εκμεταλλεύεται τις προόδους της ιατρικής και να ζει εσαεί. Ως πότε οι άριστοι αυτής της κοινωνίας θα συντηρούν τους αδαείς, οι ικανοί τους άχρηστους, οι πλούσιοι τους φτωχούς; Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε μια πραγματικά ανταγωνιστική κοινωνία όπου θα ισχύει πλέρια το «survival of the fittest»; Τι παραπάνω έχει δηλαδή το ζωικό βασίλειο; (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, με το «fittest» εννοούμε τους πιο ματσωμένους, όχι τους πιο μπρατσωμένους).

Επειδή όμως βλέπω ότι αρχίζετε να βαριέστε, σας έχω και μια σημειολογική ανάλυση μιας ωραίας φωτογραφίας που δείχνει το μέγεθος του σκανδάλου των κοτσονάτων γάλλων συνταξιούχων.

Καμαρώστε τους επί το έργον! Έτσι όπως τους κόβω, σφριγηλούς και σκαφάτους, είμαι βέβαιος ότι θα μπορούσαν να εργάζονται παραγωγικά τουλάχιστον για 10 έως 20 ακόμη χρόνια. Αντί να τεμπελιάζουν και να χαριεντίζονται, πίνοντας εις υγείαν των κορόιδων, δηλαδή των ενεργών μισθωτών που τους συντηρούν δουλεύοντας νυχθημερόν.

Πάντως στο συνταξιοδοτικό η χώρα μας είναι πολύ πιο μπροστά από τη Γαλλία ελέω τρόικας (η αλήθεια να λέγεται). Είμαστε πλέον παράδειγμα προς μίμηση (best practice, για τους λάτρεις της αριστείας). Μην ακούτε τα παραμύθια ότι αυξήθηκαν δραματικά οι αυτοκτονίες συνταξιούχων. Απλώς δεν έχουν οι άνθρωποι. Κι άμα δεν έχεις, δεν αντέχεις. Κι έτσι αποφασίζεις αυτοβούλως και αξιοπρεπώς να βάλεις τέλος στη μίζερη ζωή σου αντί να περιφέρεις άσκοπα το κουφάρι σου ένθεν κακείθεν.

Μπορεί βέβαια και το κράτος να κάνει κάτι για να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Σαν τι, δηλαδή; Μια καλή ιδέα είναι η νομιμοποίηση της ευθανασίας για να μη μιλάμε εφεξής για αυτοκτονίες. Θα είναι μιας πρώτης τάξεως διαρθρωτική μεταρρύθμιση (πιο διαρθρωτική δε γίνεται). Με όλα τα έξοδα πληρωμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία. Εδώ δε σηκώνει ματζιριές («το ταμείον είναι μείον» και τα τοιαύτα). Σκεφτείτε λίγο σαν οικονομολόγοι. Κάντε μια στοιχειώδη cost-benefit analysis! Τα ταμεία θα πληρώνουν κάτι τις εφάπαξ και θα γλυτώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους (συντάξεις, δώρα, νοσήλια κτλ.) και δη κατ’ εξακολούθησιν…

Καλά όλ’ αυτά, θα μου πείτε, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί (πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη κτλ.), οπότε η προσέγγισή σου είναι υπερβολικά οικονομίστικη. Α, όλα κι όλα! Τέτοια μομφή δεν τη δέχομαι. Μπορεί να είμαι οικονομολόγος, αλλά έχω ευρύτερους ορίζοντες. Στην ιστορική αυτή συγκυρία που ζούμε, η μάχη για τη σωτηρία του προϋπολογισμού είναι μάχη για τη σωτηρία του Έθνους. Της Πατρίδος. Της Δημοκρατίας. Δεν έχει στενό οικονομικό περιεχόμενο. 

Φυσικά στη μάχη αυτή –ή καλύτερα στον οικονομικό αυτόν πόλεμο- υπάρχουν και απώλειες. Όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις των φανατικών του Ισλάμ προκάλεσαν πολλά αθώα θύματα στο Παρίσι και αλλού, έτσι και οι επιθέσεις των χρηματοοικονομικών αγορών και των φανατικών του Μαμωνά προκαλούν αθώα θύματα στις χώρες που τις υφίστανται. Αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για πόλεμο. Υπάρχει όμως μια ουσιαστική διαφορά. Οι φανατικοί του Ισλάμ χτυπούν στο ψαχνό κυρίως τη νεολαία, ενώ οι φανατικοί του Μαμωνά ξεκάνουν κυρίως τους κατά τεκμήριο πιο αδύναμους, τους απόμαχους της ζωής (σκοτώνουν τ’ άλογα που έχουν γεράσει). Με άλλα λόγια κάνουν καλό στην κοινωνία, αφού την απαλλάσσουν από τα βαρίδια. Ούτως ή άλλως όμως μια μικρή μόνο μειοψηφία πεθαίνει. Η πλειοψηφία των συνταξιούχων εξακολουθεί να ζει, πράγμα που τεχνηέντως αποσιωπάται. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν αλλοιώνεται ο δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος (Vive la Republique!).

Και κάτι ακόμη, πριν κλείσω. Όλ’ αυτά οι φίλοι μας οι Γάλλοι πρέπει να τα κάνουν μόνοι τους. Δεν πρέπει να περιμένουν την τρόικα να τους κλέψει τη δόξα. Αλλά τι λέω τώρα; Ποια τρόικα; Σε λίγο θα την αναπολούν όλοι, γιατί αυτή τουλάχιστον ήταν τριμερής. Ενώ η επερχόμενη «οικονομική διακυβέρνηση» θα είναι μονομερής. Τουτέστιν γερμανική. Ωιμέ! Αλί και τρισαλί! Μάλλον έτσι εξηγείται γιατί τα τελευταία χρόνια η γαλλική τηλεόραση παίζει διαρκώς ταινίες και σίριαλ με θέμα τη γερμανική κατοχή (όπως το αμφιλεγόμενο «Un village français»). Διαπίστωσαν, φαίνεται, έντρομοι ότι οι Γερμανοί ξανάρχονται (οικονομικά αυτή τη φορά) και βάλθηκαν να ανεβάσουν το αντιστασιακό φρόνημα του λαού…

*Ο Γιώργος Δουράκης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ