Αποκαλύψεις Θαπατέρο: Ο tempora, ο Europa!

Του Γιώργου Δουράκη

 

Πράματα και θάματα λοιπόν έγιναν στις Κάννες εκείνη τη μοιραία νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 2011. Με πρωταγωνιστές τον μικρό Νικολά (Σαρκοζί) και τη Frau Nein (Μέρκελ), μακράν το πιο κιτς δίδυμο ηγετών στην ιστορία του γαλλο-γερμανικού άξονα. Ήταν η εποχή που ο ΓΑΠ αποφάσισε να προκηρύξει δημοψήφισμα για το μνημόνιο και τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι, για να τον διαδεχθεί πάραυτα ο τεχνοκράτης Λουκάς Παπαδήμος. Πολλά από τα συγκλονιστικά ντεσού της δραματικής εκείνης σύναξης τα εξιστορεί σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα ένας από τους συνδαιτυμόνες, ο τότε πρωθυπουργός της Ισπανίας, σοσιαλιστής Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.

«G20 – FRANCE – 2011: NOUVEAU MONDE, NOUVELLES IDÉES (ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ)» ήταν το λογότυπο της διάσκεψης κορυφής που δέσποζε σ’ όλες τις αίθουσες (βλ. φωτογραφία). Ιδού λοιπόν μερικές από τις νέες αυτές ιδέες και πρακτικές του γαλλο-γερμανικού άξονα στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο της Ευρωζώνης:

1) Έξαλλος και εκτός εαυτού ο οικοδεσπότης petit Nicolas μετά την απόφαση του ΓΑΠ να προαναγγείλει τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το μνημόνιο,  ούτε λίγο ούτε πολύ τον αποκάλεσε σε άπταιστα «γαλλικά» fucking psycho!  Βλέπετε με τη φαεινή αυτή ενέργειά του ο ΓΑΠ άλλαξε την ατζέντα του G20 και χάλασε τη φιέστα των Καννών, συγκεντρώνοντας τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ στο καυτό ελληνικό ζήτημα. 

Αλλά δεν αρκέστηκε μόνο στο φραστικό νταηλίκι (ελληνιστί «bullying»). Ως γνωστόν, ο petit Nicolas συνηθίζει να σηκώνεται στις μύτες των παπουτσιών του ή να ανεβαίνει σε τακούνια, σκαλοπάτια κι οτιδήποτε άλλο ήθελε προκύψει, για να δείχνει ψηλότερος στις καθιερωμένες φωτογραφίες με τους αρχηγούς κρατών. Το ίδιο κάνει κι όταν βρίσκεται δίπλα στην κατά πολύ υψηλότερη γυναίκα του. Αν δε με πιστεύετε, ιδού οι φωτογραφίες που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: 

Αυτή τη φορά όμως το παράκανε. Ανέβηκε στην καρέκλα και -αν έφτανε- θα σκαρφάλωνε και στο τραπέζι για να πιαστεί στα χέρια με τον εμβρόντητο ΓΑΠ. Διότι, ως γνωστόν, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Και φυσικά δεν μετράει η γυμναστική και οι κοιλιακοί σε τέτοιες περιπτώσεις. Άλλα πράγματα μετράνε, που αν κρίνω από την (μη) αντίδραση, μάλλον δεν τα έχει ο κατά τα άλλα επικοινωνιακός ΓΑΠ.

2) Η σιδηρά «νοικοκυρά της διπλανής πόρτας» Άγγελα Μέρκελ φημίζεται για την ωμότητά της. Θεωρεί ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Γι’ αυτό μόλις συνάντησε τον Θαπατέρο μπήκε αμέσως στο ψητό. Τον προέτρεψε να απευθυνθεί στο ΔΝΤ και να ζητήσει δάνειο, δηλαδή να βάλει τη χώρα του σε μνημόνιο. Ο Ισπανός έμεινε κυριολεκτικά άναυδος, διότι δεν είχε προηγηθεί καμία κουβέντα. Μόλις όμως συνήλθε από τη δυσάρεστη έκπληξη, έσπευσε να απαντήσει με ένα ξερό «όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω» και λούφαξε κάπου στο βάθος της αίθουσας για να περάσει απαρατήρητος στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα της συνόδου. Πού τόσο μυαλό οι δικοί μας. Θυμάστε ότι είχαν πάρει βούκινο στα τέλη του 2009 και διαλαλούσαν urbi et orbi ότι κυβερνούν μια χώρα διεφθαρμένων και απατεώνων. Αντί να λουφάξουν κι αυτοί –φρονίμως ποιούντες- μέχρι να περάσει η μπόρα. Βέβαια οι Γερμανοί και η Χρηματοοικονομική Διεθνής μάς απένειμαν βραβείο …ειλικρίνειας (βλ. εδώ). Κατ’ ευφημισμόν, βέβαια.  Διότι ο θυμόσοφος λαός μας αλλιώς το λέει αυτό το βραβείο.

3) Η Frau Nein έκανε την ίδια πάνω-κάτω πρόταση, το ίδιο κομψά και διπλωματικά και στους Ιταλούς. Για να εισπράξει την αποστομωτική απάντηση του τετραπέρατου υπουργού οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι: «Μπορώ να σκεφτώ καλύτερους τρόπους, αν αποφασίσω ν’ αυτοκτονήσω»! Πάντως λίγο αργότερα και τον Μπερλουσκόνι τον κατάπιε το μαύρο σκοτάδι, για να τον διαδεχθεί πάραυτα ο τεχνοκράτης Μάριο Μόντι. Τυχαίο; Όχι, βέβαια.  Φαίνεται ότι έχουσιν γνώσιν -και savoir faire- οι φύλακες της ευρωζώνης…

4) Πολλά όμως απ’ όσα ειπώθηκαν και έγιναν αποφάσισε να μην τα συμπεριλάβει στο βιβλίο του ο Θαπατέρο. Απλώς τα υπαινίσσεται. Κάνει λόγο για βιτριολικές αντεγκλήσεις βγαλμένες κατ’ ευθείαν από το χρονοντούλαπο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για απίστευτα λόγια που έκλειναν μέσα τους όλα τα δάκρυα που έχουν χυθεί στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία! Είναι συγκλονιστικό κι ανησυχητικό συνάμα ότι αναδύονται στην επιφάνεια αταβιστικά πάθη και φαντάσματα του παρελθόντος που όλοι θεωρούσαμε ξεχασμένα.

***

Κατά συνέπεια τί νέος κόσμος και νέες ιδέες. Εν τοιαύτη περιπτώσει θα ήταν μάλλον υπερβολικό το «o tempora, o mores!», αφού οι πρακτικές αυτές είναι τόσο παλιές, όσο και οι διεθνείς σχέσεις. Απλώς, αυτό που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμε σήμερα παγκοσμιοποίηση, παλιά το λέγαμε (δικαίως) ιμπεριαλισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως; Υποτίθεται ότι ήταν κάτι άλλο. Κάτι εντελώς διαφορετικό. Αλλιώς ξεκίνησε το ευρωπαϊκό όραμα, αλλά είναι πια ηλίου φαεινότερον ότι κινδυνεύει άμεσα να πνιγεί στο βούρκο του νεοφιλελευθερισμού και του γερμανικού εξτρεμισμού. Οπότε δικαιούμαστε νομίζω να αναφωνήσουμε «o tempora, o Europa»!...