Περί ακαδημαϊκής ασφάλειας

Του Γιώργου Δουράκη

Τα μάθατε τα νέα; Έπεσε –λέει- στο τραπέζι η πρόταση να πηγαίνουν οι καθηγητές στα μαθήματα και να διδάσκουν τη συνοδεία αστυνομικών. Για να λήξει επιτέλους η κρίση και να ανοίξουν τα πανεπιστήμια. Ελπίζω μόνο να μη μπερδέψουν τα όργανα της τάξης τη διακίνηση ιδεών με τη διακίνηση ναρκωτικών, γιατί τότε θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Αλλά για να είναι πλήρες και αποτελεσματικό το μέτρο η συνοδεία των αστυνομικών δεν πρέπει να σταματά στην πόρτα του αμφιθεάτρου. Πρέπει να εισέρχεται εις την αίθουσα και να παρατάσσεται εντός αυτής, κατά προτίμησιν περιμετρικά, όπως γίνεται στα γήπεδα. Διότι βία ασκείται συχνά και εντός της αιθούσης. Λεκτική μεν, αλλά βία.

Ουκ ολίγες φορές κάτι άξεστοι και ανάγωγοι φοιτητές και φοιτήτριες κάνουν ερωτήσεις ιδιαιτέρως ενοχλητικές και προσβλητικές για τον διδάσκοντα, που υποδηλώνουν ασέβεια και περιφρόνηση. Για να μην πω ότι ενίοτε εμπίπτουν και στο νόμο περί ευθύνης φοιτητών (φυσική συνέχεια του παλαιού νόμου περί τεντιμποϊσμού). Δεν είναι δουλειά δική μας να τους πετάμε έξω από την αίθουσα. Είναι δουλειά της αστυνομίας. Έκαστος στο είδος του. Παστρικές δουλειές…

Όσο για το αν θα είναι απλοί αστυνομικοί ή ματ, η απάντηση είναι «αναλόγως των συνθηκών». Εναπόκειται εις την κρίση του κάθε διδάσκοντα να αξιολογεί την επικινδυνότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζει και να ζητά απλούς αστυνομικούς ή αστυνομικούς με πλήρη εξάρτυση.

Last, but not least, είναι και θέμα κοινωνικού κύρους και κοινωνικής καταξίωσης. Ήγγικεν η ώρα, βρε αδερφέ, να αισθανθούμε κι εμείς λίγο VIPs (Very Important Persons). Δεν μπορεί ο πάσα-ένας πολιτικός, επιχειρηματίας, ποδοσφαιριστής, καλλιτέχνης και τα τοιαύτα να κυκλοφορεί συνοδευόμενος από ατέλειωτη κουστωδία αστυνομικών και σωματοφυλάκων κι εμείς, οι κατά τεκμήριο άριστοι (για να μην πω πνευματικοί ταγοί και θεωρηθώ υπερβολικός), μόνοι κι έρημοι, σαν την καλαμιά στον κάμπο. Πού να καταλάβει έτσι ο κόσμος πόσο σημαντικοί είμαστε. Ενώ με δυό-τρεις αστυνομικούς γύρω μας την ώρα που πάμε στο μάθημα, όλο και κάτι θα θυμίζουμε από τους πολιτικούς αρχηγούς και τους υπουργούς την ώρα που καταφθάνουν στο μέγαρο Μαξίμου…

Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα. Το δημοσιονομικό κόστος. Θα μου πείτε, μπρος στο νόμο και την τάξη τί είναι το χρήμα, αλλά θα διαφωνήσω. Ως οικονομολόγος (αθεράπευτα οικονομολόγος) οφείλω να επισημάνω ότι υπάρχει κίνδυνος να τιναχτεί ο προϋπολογισμός στον αέρα και να πάνε στράφι οι θυσίες του ελληνικού λαού, τη στιγμή ακριβώς που αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς (πρωτογενές πλεόνασμα) κτλ., κτλ. Η μόνη λύση είναι να μετατρέψουμε το αγαθό της ακαδημαϊκής ασφάλειας από δημόσιο σε ιδιωτικό. Να ενσωματώσουμε το κόστος του στα δίδακτρα. Οπότε, μ’ ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια. Και τη δουλειά μας κάνουμε απερίσπαστοι και συμβάλλουμε στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ένα μόνο σας λέω. Σκεφθείτε πόσα πανεπιστήμια, ΤΕΙ, λύκεια, γυμνάσια, δημοτικά, νηπιαγωγεία και παιδικοί σταθμοί υπάρχουν (ακόμα) ανά την επικράτεια…

Αλλά για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο απελευθέρωσης επαγγελμάτων και πάταξης των συντεχνιών, που θα συμβάλει στην καταπολέμηση της ανεργίας και της ύφεσης, θα κάνετε λίγη υπομονή. Δεσμεύομαι να το καταθέσω προς συζήτηση στο διαδίκτυο εν ευθέτω χρόνω. Θα κάνει πάταγο…

Γιώργος Δουράκης

Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας

Τμήμα Πολιτικών Επιστημών

ΥΓ. Αν μη τι άλλο, πάντως, οι δικοί μας μαθητές δε μαχαιρώνουν και δεν πυροβολούν (ακόμη) τους καθηγητές τους, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Εσπερίας τις οποίες αναφανδόν εκθειάζουμε. Φαντάσου τι θ’ ακούγαμε και τι μέτρα θα προτείναμε αν συνέβαινε το αντίστροφο…