Je ne suis plus Charlie...

Του Γιώργου Δουράκη

Λάδι στη φωτιά ρίχνει το επετειακό τεύχος του σατυρικού περιοδικού Charlie Hebdo, ένα χρόνο μετά την αιματηρή επίθεση των ισλαμιστών τρομοκρατών στα γραφεία του, που κόστισε τη ζωή πολλών συνεργατών του. Το εξώφυλλό του απεικονίζει έναν γενειοφόρο και αιμοσταγή Θεό, με άγρια όψη, να τρέχει με το τουφέκι στον ώμο, έχοντας από πάνω τον προκλητικό τίτλο «1 ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ – Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΦΕΥΓΕΙ»! 

Φαίνεται ότι ορισμένοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι πρόκειται για πόλεμο των θρησκειών και των πολιτισμών. Αλλά ματαιοπονούν. Οι θρησκείες, όλες οι θρησκείες, έχουν στο επίκεντρο την αγάπη για τον άνθρωπο. Πάντως είναι θλιβερό το γεγονός ότι τέτοια κηρύγματα μίσους προέρχονται από διανοούμενους και καλλιτέχνες, που κανονικά θα έπρεπε να στήνουν γέφυρες. Αν έτσι αντιλαμβάνονται τον κοσμικό εκσυγχρονισμό και το κοσμικό κράτος, τότε «ευχαριστώ, δεν θα πάρω»! «Je ne suis plus Charlie»! 

Αντί άλλου σχολίου παραθέτω τα μεστά και συνετά λόγια του εκπροσώπου της μουσουλμανικής κοινότητας της Κένυας Abdulghafur El-Busaidy κατά την πρόσφατη επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη χώρα αυτή:

«Ως λαός ενός Θεού, εμείς (χριστιανοί και μουσουλμάνοι) ας συγκροτήσουμε κοινό μέτωπο και ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας για ό,τι είναι απαραίτητο για την ανθρωπότητά μας, χωρίς διακρίσεις τόπου, πολιτισμού, γλώσσας, εθνικότητας, φυλής, ιδιότητας, πολιτικής. 

Σήμερα είμαστε δέσμιοι των ψευδαισθήσεων που δημιουργούν οι πολιτικές χωρίς αρχές, η επιχειρηματική δραστηριότητα χωρίς ηθική, ο πλούτος χωρίς εργασία, η εκπαίδευση χωρίς χαρακτήρα, η επιστήμη χωρίς ανθρωπιά, οι απολαύσεις χωρίς συνείδηση, η θρησκεία χωρίς πνευματικότητα και η τεχνογνωσία χωρίς επαγγελματική ευθύνη. Σίγουρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αυτόν το δρόμο».

Το ερώτημα που τίθεται εν τοιαύτη περιπτώσει είναι το εξής: 

Στην αέναη μάχη του φωτός εναντίον του σκότους, ποιος εκπροσωπεί το φως και ποιος το σκοτάδι; Εγώ ομολογώ ότι τα έχω λίγο χαμένα...