Ελληνική Αριστερά και Δημοκρατική Ευρώπη

Κατά την αλληλουχία των γεγονότων που έριξαν την Ελλάδα στο βάθος του γκρεμού, καθένας γνωρίζει ότι οι ευθύνες των κομμάτων της εξουσίας από το 1974 είναι συντριπτικές. Δεν έχουν μόνο επωφεληθεί από τη διαφθορά και τα προνόμια, ωφέλησαν τα μέγιστα τους προμηθευτές και τους δανειστές της Ελλάδας. Θα μπορούσε να προκαλέσει κατάπληξη, υπό αυτές τις συνθήκες, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες και το ΔΝΤ, μεταμορφωμένοι σε πρότυπα αρετής και αυστηρότητας, προσπαθούν να επαναφέρουν στην εξουσία αυτά τα ίδια χρεοκοπημένα και ανυπόληπτα κόμματα, καταγγέλλοντας τον «ερυθρό κίνδυνο» που ενσαρκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και υποσχόμενοι να κόψουν τα προς το ζην ένα οι νέες εκλογές της 17ης Ιουνίου επιβεβαιώσουν την απόρριψη του «Μνημονίου». Αυτή η ανάμιξη δεν είναι μόνο αντίθετη με τους δημοκρατικούς κανόνες, αλλά οι συνέπειες της θα είναι δραματικές για το κοινό μας μέλλον.

Αυτό θα συνιστούσε επαρκή λόγο για να αρνηθούμε να γίνει. Αλλά υπάρχει κάτι πιο σοβαρό. Εδώ και δύο χρόνια, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δραστηριοποιούνται για να στερήσουν από τον ελληνικό λαό την κυριαρχία του. Με πρόσχημα τη δημοσιονομική εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας, επιβάλλουν μια λιτότητα που καταπνίγει τη δραστηριότητα, οδηγεί την πλειοψηφία του πληθυσμού στην εξαθλίωση, διαλύει το εργατικό δίκαιο. Αυτό το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα «ανάκαμψης» οδηγεί στη διάλυση της παραγωγικής μηχανής και σε μαζική ανεργία. Για να ξεπεραστεί, δε χρειάστηκε τίποτα λιγότερο από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης άνευ προηγουμένου στη Δυτική Ευρώπη από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου: ο προϋπολογισμός του κράτους υπαγορεύεται από την Τρόικα, η ελληνική Βουλή υποβαθμίζεται σε επιμελητήριο προσεπικύρωσης ειλημμένων αποφάσεων, το Σύνταγμα παραβλέπεται. Η στέρηση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας συμβαδίζει με τον εξευτελισμό της χώρας. Όταν προσλαμβάνει ακραίες μορφές στην Ελλάδα, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Αφορά όλους τους λαούς των ιδρυτικών εθνών, που η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί αμελητέα ποσότητα, όταν πρόκειται να συνδυάσει τις επεμβάσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ προς όφελος του τραπεζικού συστήματος, ή να επιβάλει κυβερνήσεις τεχνοκρατών μη εκλεγμένες.

Κατ’ επανάληψη, οι Έλληνες έκαναν γνωστή την αντίθεση τους. Αναρίθμητες μαζικές διαδηλώσεις, 17 μέρες γενικής απεργίας μέσα σε δύο χρόνια, καθώς και δράσεις πολιτικής ανυπακοής ή το κίνημα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, αυτά ήταν τα αδιαμφισβήτητα σημάδια άρνησης της μοίρας που τους επιφυλάσσουν χωρίς να τους ρωτήσουν. Η μόνη απάντηση που πήραν ήταν ο διπλασιασμός της θανατηφόρας δόσης και η αστυνομική καταστολή! Είναι λοιπόν, σ’ ένα πλαίσιο πλήρους απονομιμοποίησης των κυβερνώντων, που η επιστροφή στις κάλπες φάνηκε ως η μόνη λύση για να αποφευχθεί η κοινωνική έκρηξη.

Αλλά το ζήτημα είναι ξεκάθαρο από εδώ και στο εξής: τα αποτελέσματα της 6ης Μαΐου δεν αφήνουν καμία αμφιβολία σχετικά με τη μαζική απόρριψη της πολιτικής που επιβάλλεται από την Τρόικα. Και, μπροστά στην προοπτική νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, μια εκστρατεία παραπληροφόρησης και εκφοβισμού ξεκίνησε τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποσκοπεί στον αποκλεισμό του ΣΥΡΙΖΑ από τους πολιτικούς συνομιλητές. Όλα τα μέσα επιτρέπονται για αυτό, ξεκινώντας από την ταμπέλα του «εξτρεμιστή» και τον παραλληλισμό, το ίδιο παράλογος με τον προηγούμενο, με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Όλα τα κακά του κόσμου του έχουν καταλογιστεί: αισχροκέρδεια, διγλωσσία, παιδαριώδης διεκδικητισμός.

Αν πιστέψει κανείς αυτή την εμπαθή προπαγάνδα που παίρνει τη σκυτάλη του ρατσιστικού στιγματισμού του ελληνικού λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει σε κίνδυνο τις ελευθερίες, την παγκόσμια οικονομία και την ευρωπαϊκή ανοικοδόμηση. Η ευθύνη των Ελλήνων ψηφοφόρων και των ηγετών μας θα ήταν του φράξουν το δρόμο. Κραδαίνοντας την απειλή αποκλεισμού από το ευρώ και άλλους εκφοβισμούς, μια χειραγώγηση της λαϊκής ψήφου λαμβάνει χώρα. Με αυτή τη «στρατηγική του σοκ», οι κυρίαρχες ομάδες προσπαθούν να αλλάξουν την ψήφο σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, που διατείνονται ότι είναι και δικά μας.

Εμείς, οι Ευρωπαίοι πολίτες, δε θα μπορούσαμε να σωπάσουμε μπροστά σε αυτή την προσπάθεια στέρησης από έναν λαό της Ευρωπαϊκής Ένωσης της κυριαρχίας του, για την οποία οι εκλογές είναι το τελευταίο μέσο. Πρέπει να σταματήσουν η εκστρατεία στιγματισμού του ΣΥΡΙΖΑ και οι εκφοβισμοί αποκλεισμού από την Ευρωζώνη. Είναι οι Έλληνες που θα αποφασίσουν για τη μοίρα τους, απορρίπτοντας κάθε υπαγόρευση, απορρίπτοντας τα οικονομικά δηλητήρια που τους χορηγούν οι «σωτήρες» τους, δρομολογώντας αυτοβούλως τις απαραίτητες συνεργασίες για να ξεπεραστεί η κρίση, μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους.

Εμείς το δηλώνουμε: είναι καιρός η Ευρώπη να καταλάβει το μήνυμα που έστειλε στις 6 Μαΐου η Αθήνα, εγκαταλείποντας μια πολιτική που καταστρέφει την κοινωνία και θέτει τους λαούς υπό κηδεμονία για να σωθούν οι τράπεζες. Είναι επείγον να σταματήσει η εκτροπή του πολιτικού συστήματος που θεσμοθετεί την παντοδυναμία των χρηματοοικονομικών φορέων. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη που θα είναι έργο των πολιτών της, στην υπηρεσία των συμφερόντων τους.

Αυτή η νέα Ευρώπη, που οι αναδυόμενες δημοκρατικές δυνάμεις στην Ελλάδα και εμείς ζητούμε, είναι η Ευρώπη όλων των λαών της. Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο ασυμβίβαστες Ευρώπες που συγκρούονται σήμερα: εκείνη που στερεί από τους ανθρώπους τα δικαιώματα τους και εκείνη που επιβεβαιώνει το δικαίωμα όλων σε μια ζωή άξια του ονόματός της και δίνει στους ανθρώπους συλλογικά τα μέσα για να ζήσουν.

Αυτό για το οποίο παλεύουμε με τους εκλογείς και τους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι η εξαφάνιση της Ευρώπης αλλά η επανίδρυση της. Διότι είναι ο ακραίο νεοφιλελευθερισμός που υποδαυλίζει την άνοδο των εθνικισμών και της άκρας δεξιάς. Οι πραγματικοί σωτήρες της ευρωπαϊκής ιδέας είναι οι υποστηρικτές μιας Ευρώπης όπου η λαϊκή κυριαρχία δεν καταλύεται αλλά επεκτείνεται και μοιράζεται.

Ναι, στην Αθήνα, κρίνεται το μέλλον της δημοκρατίας και της ίδιας της Ευρώπης. Με μια εκπληκτική ειρωνεία της ιστορίας, οι Έλληνες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κοινής μας μάχης. Ας τους ακούσουμε, ας τους στηρίξουμε, ας τους υπερασπιστούμε!

Υπογράφουν: Etienne Balibar, φιλόσοφος, Vicky Skoumbi, εκδότρια του ελληνικού περιοδικού «Αλήθεια» και Michel Vakaloulis, φιλόσοφος και κοινωνιολόγος.

Συνυπογράφουν: Giorgio AGAMBEN, Tariq ALI, Elmar ALTVATER, Daniel ALVARO, Alain BADIOU, Jean-Christophe BAILLY, Fethi BENSLAMA, Fernanda BERNARDO, Jacques BIDET, Claude CALAME, Thomas COUTROT, Albano CORDEIRO, Yannick COURTEL, Costas DOUZINAS, Roland ERNE, Roberto ESPOSITO, Nancy FRASER, Elisabeth GAUTHIER, François GèZE, Max GRATADOUR, Jean-Pierre KAHANE, Jean-Marc LéVY-LEBLOND, Michael LöWY, Philippe MANGEOT, Philippe MARLIèRE, Ariane MNOUCHKINE, Warren MONTAG, Jean-Luc NANCY, Toni NEGRI, Bertrand OGILVIE, Ernest PIGNON-ERNEST, Mathieu POTTE-BONNEVILLE, Jacques RANCIèRE, Judith REVEL, Rossana ROSSANDA, Bernard STIEGLER, Michel SURYA, Bruno TACKELS, André TOSEL, Gilberte TSAÏ, Eleni VARIKAS, Dimitris VERGETIS, Jérôme VIDAL, Heinz WISMANN et Frieder Otto WOLF.

Πηγή: Liberation

Μετάφαρση: Κωνσταντίνα Μαγγίνα