Πριν τις εκλογές: ενα βήμα πίσω χάριν περισυλλογής
Του Αντώνη Γαλανόπουλου
Και να που φτάσαμε επιτέλους στη προκήρυξη των εκλογών. Έχουμε μπροστά μας τις πιο δύσκολες εκλογές μετά το 1974, τις ιστορικής σημασίας εκλογές όπως λένε πολιτικοί και δημοσιογράφοι, τις πιο απρόβλεπτες εκλογές όπως λένε οι δημοσκόποι και σίγουρα τις πιο αμφίθυμες εκλογές για ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών, στο οποίο ανήκω κι εγώ.
Το πολιτικό σύστημα έχει να παρουσιάσει τέτοιας έκτασης κατακερματισμό από τις εκλογές του 1951 όπου μετείχαν 4 συνασπισμοί και 12 μεμονωμένα κόμματα. Βλέποντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει κανείς είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικά. Η Βουλή κλίνει ξεκάθαρα προς τα δεξιά. Η παλιά, σκληρή Δεξιά επανακάμπτει και κυριαρχεί. Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Καμμένος συνθέτουν μια εφιαλτική τριάδα και το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή είναι προ των πυλών του κοινοβουλίου παγώνει το αίμα. Οι ιδέες της νομιμοποιούνται χάρη στην ύπαρξη κοινωνών των ιδεών της σε κόμματα πέραν της κλασσικής Δεξιάς όπως ο Χρυσοχοϊδης στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Γιομπαζολιάς στη ΔΗΜ.ΑΡ. Η διαχείριση του μεταναστευτικού εξελίσσεται σε Λυδία λίθο για τη προοδευτικότητα και την ανθρωπιά των πολιτικών φορέων. Οι δημοσκοπήσεις, εκτός από μια δεξιά και συντηρητική βουλή, υποδεικνύουν επίσης ότι η μόνη συνεργασία για το σχηματισμό κυβέρνησης που μπορεί ρεαλιστικά να επιτευχθεί είναι μνημονιακή.
Πως εξηγούνται τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;
1. Ο εθνικολαϊκιστικός λόγος ήρθε για να μείνει. Ως λαός είχαμε πάντα μια έφεση στον εθνικολαϊκισμό που αποτυπωνόταν και στις εκλογές, και σε επίπεδο κομμάτων (ΠΟΛ.ΑΝ., ΛΑ.Ο.Σ.) και σε επίπεδο προσώπων εντός των άλλων κομμάτων. Πλέον αποκτήσαμε και νέο φορέα που μπορεί να στεγάσει επίσημα τον εθνικολαϊκισμό και φυσικά πρόκειται για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το από-κομμα λαμβάνει σε όλες τις δημοσκοπήσεις ποσοστό πάνω από 5% από τη πρώτη μέρα. Με την ανακοίνωση της ίδρυσης του στο Δίστομο, με προτάσεις για κατάργηση της πολιτικής ηγεσίας των υπουργείων Άμυνας, Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, με επαναφορά των βραχονησίδων κτλ. Θέλω να ελπίζω πως η ύπαρξη αυτού του κόμματος θα οδηγήσει και σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Τόσο η προσέγγιση κάποιων «αριστερών» με τον Καμμένο όσο και η δυσφορία που προκαλεί ίσως βάλει ένα τέλος στην οριζόντια τομή του εθνικολαϊκισμού σε όλο το πολιτικό φάσμα και οδηγήσει πάλι σε μια κάθετη τομή περιορίζοντας τον στο φυσικό του χώρο, τη Δεξιά.
2. Το Μνημόνιο απελευθέρωσε τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που είχαν οδηγηθεί σε έναν συμβιβασμό πολιτικής επιβίωσης. Η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης τότε που ζυμώνονταν οι νέες πολιτικές δομές, το νέο πολιτικό προσωπικό, σφράγισε το πολιτικό σύστημα μέχρι σήμερα. Το κυρίαρχο κόμμα της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ απέκτησε από νωρίς μια ιδιότυπη δομή στην οποία συγκατοικούσαν, κάτω από -και χάρη στην- επίβλεψη του αρχηγού, πρόσωπα κι ομαδώσεις αντικρουόμενων πολιτικών ιδεολογιών. Κι αν τώρα νιώθει άβολα το λεγόμενο «αριστερό ΠΑΣΟΚ», ας σκεφτούμε πόσο καταπιεσμένοι θα ένιωθαν άνθρωποι όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος ή τα νέα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως η Άννα Διαμαντοπούλου κι ο Ανδρέας Λοβέρδος που διακηρύσσουν το τέλος της Μεταπολίτευσης. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στη Νέα Δημοκρατία με τη «λαϊκή δεξιά». Ενώ κι η ύπαρξη ενός ισχυρού –συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη- Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ένας περιορισμός. Τώρα με τη κάλυψη του Μνημονίου, οι δυνάμεις αυτές απελευθερώθηκαν, νιώθουν ισχυρές και νομιμοποιημένες, παίρνουν την εκδίκηση τους και διεκδικούν στις προσεχείς εκλογές να γίνουν κυρίαρχες χωρίς ευγένειες, υποκρισίες κι άλλοθι. Ένας σκληρός νεοφιλελευθερισμός στέκεται στη γωνία και περιμένει να δράσει ελεύθερος και αυτόνομος με τις εκλογικές ευλογίες. Έτσι οδηγούμαστε σε σταδιακές αποχωρήσεις και δυνητικές διασπάσεις.
3. Σύγχυση και φόβος. Δηλωτικό της πολιτικής σύγχυσης είναι το αδιάλειπτο συνταίριασμα «αριστερών» και «δεξιών» με δυο κατευθύνσεις. Μια συνάντηση στο δρόμο με ένα θολό στόχο αντίδρασης που είδαμε στους «Αγανακτισμένους» και στις παρελάσεις και μια τεχνοκρατική συνάντηση στο όνομα της ουδετερότητας των μεταρρυθμίσεων. Χαρακτηριστικό της δεύτερης συνάντησης το blog «Αριστεροί υπέρ Δράσης».
Ο φόβος που μας απασχολεί εδώ είναι ο φόβος των πολιτικών επιλογών που συνδέεται κυρίως με την σχέση της χώρας με την Ε.Ε. και το ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ στις δημοσκοπήσεις μπορεί να εμφανίζεται ένα 20% που επιθυμεί την επιστροφή στη δραχμή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το κόμμα που έχει ως βασικό άξονα την επιστροφή στη δραχμή λαμβάνει μόνο 1% χωρίς να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη άνοδο από τη προηγούμενη εκλογική διαδικασία.
4. Έλλειψη καθαρής συνείδησης. Αυτό που λέμε «ο μέσος πολίτης» δεν αξιοποίησε τη κρίση για να εμπλακεί σε μια διαδικασία συνειδητοποίησης. Δεν διάβασε, δεν ενημερώθηκε σωστά, δεν απέκτησε πλήρη γνώση των γεγονότων που συνέβησαν τη τελευταία τριετία, δεν γνωρίζει τη σημασία των πολιτικών διεργασιών, δεν απέκτησε γνώση μιας τυπικής ιστορίας για τη πορεία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Προτίμησε την ευκολία της μασημένης τροφής, την ενημέρωση από τον Αυτιά και τον Παπαδάκη και τις αμπελοφιλοσοφίες του Καζάκη. Προτίμησε ξανά αυτόν που φωνάζει περισσότερο γιατί είχε μάθει ότι αυτός έχει πάντα δίκιο. Δημιούργησε για άλλη μια φορά μια «ψευδή συνείδηση» ή έστω μια «ελλιπή συνείδηση». Οι συνέπειες αυτή τη φορά θα είναι οδυνηρές και μακροχρόνιες. Το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα βεβαίως είναι η ευκολία με την οποία το εκλογικό σώμα θα προσφέρει τη πρώτη θέση στη Νέα Δημοκρατία.
5. Αίσθημα σιγουριάς. Βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ, που είχε απολαύσει μια ευρύτατη πλειοψηφία πείθοντας τον κόσμο με ένα διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα από αυτό που εφάρμοσε, χάνει πλέον πάνω από το 20% της εκλογικής του δύναμης, φαίνεται πως το αίσθημα της σιγουριάς και της συνέπειας θα είναι αυτή τη φορά ακόμα πιο σημαντικό κριτήριο από τις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες. Ο κόσμος θέλει να είναι σίγουρος για το τι ψηφίζει όταν επιλέγει ένα κόμμα, θέλει να είναι σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα βγει κάτι διαφορετικό. Ίσως με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξηγηθεί η διακύμανση των ποσοστών της ΔΗΜ.ΑΡ. που ενώ προσδιορίζεται ως ανανεωτική αριστερά έχει προσφέρει καταφύγιο στους «λοχαγούς» του σημιτικού μπλοκ, αλλά και το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναπτύσσει την αναμενόμενη δυναμική. Οι δυνητικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξέρουν αν ψηφίζουν Δραγασάκη και Τσακαλώτο ή Λαφαζάνη και Ρινάλντι.
Τι κάνουμε; Πως επιλέγουμε;
Πέραν από τις διαφορετικές στοχεύσεις που μπορεί να έχει καθένας για αυτές τις εκλογές, οι δημοσκοπήσεις θέτουν σε όλους τους δημοκράτες ένα καθήκον: τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από την επόμενη Βουλή. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να εκπροσωπείται στο ελληνικό κοινοβούλιο μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ερμηνεύσαμε επιπόλαια το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας ως απόρροια της απουσίας υποψηφίου από το ΛΑ.Ο.Σ. Ίσως η ελληνική πολιτεία έκανε λάθος που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα εξασφαλίζοντας της έτσι μια σειρά προνομιών.
Από εκεί και πέρα θα όριζα τους εξής στόχους για τις προσεχείς εκλογές:
1. Η πολιτική νέμεση. Οι πολιτικοί υπαίτιοι που οδήγησαν τη χώρα και πρωτίστως το λαό στη σημερινή κατάσταση πρέπει να καταψηφιστούν. Δεν μπορούν να υπάρξουν και τώρα δικαιολογίες και συγχωροχάρτια. Δεν πρέπει να τους δώσουμε το δικαίωμα να πιστέψουν ότι μπορούν και πάλι να κοροϊδέψουν το λαό.
2. Μαζί με τη Χρυσή Αυγή, πρέπει να περιοριστεί και η Νέα Δεξιά. Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, του Χρύσανθου Λαζαρίδη και του Φαήλου Κρανιδιώτη είναι ένα κράμα νεοσυντηρητισμού του Μπους και Tea Party της Σάρα Πέϊλιν.
3. Η ανάδειξη προοδευτικών, κοινωνικά φιλελεύθερων δυνάμεων. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική. Βρίθει διακρίσεων και στερεοτύπων. Χαρακτηρίζεται από μια ανορθολογική παρελθοντολαγνεία, γοητεύεται από τον φτηνό λαϊκισμό, θαυμάζει το στρατό, προσκυνά την εκκλησία. Ήρθε η ώρα να ελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά. Κι επειδή δεν πιστεύω σε θαύματα, ξέρω ότι αυτό είναι ένα δύσκολο έργο που εμείς ως νέα γενιά πρέπει να αναλάβουμε.
Συμπεράσματα κι ένα προσωπικό σχόλιο
Η εκτίμηση μου είναι πως το πολιτικό σύστημα αναπαράγει και θα συνεχίσει να αναπαράγει τη περίοδο της Θάτσερ και του “There is no alternative” με μόνη διαφορά ότι αυτές οι εκλογές θα εισάγουν στο πολιτικό σκηνικό εικόνες από την Ιταλία της περιόδου κατάρρευσης του Μπετίνο Κράξι και του Τζούλιο Αντρεότι. Παλιότερα θα λέγαμε πως το μέλλον θα έφερνε τη μπερλουσκονοποίηση της πολιτικής αλλά σήμερα η δυνατότητα παρέμβασης που απέκτησαν οι υπερεθνικοί θεσμοί μέσω του χρέους, καθιστούν πιθανότερη την «δικτατορία των τεχνοκρατών» κατά Ζίζεκ.
Όσο και να διαφωνούμε, σε ένα πρέπει να συμφωνήσουμε. Ότι σε αυτές τις εκλογές δεν πρέπει να ψηφίσουμε με κεκτημένη ταχύτητα. Η κρισιμότητα των στιγμών δεν μας το επιτρέπει. Τώρα που βλέπουμε τον ορίζοντα των εκλογών, πρέπει να μειώσουμε ταχύτητα, να σκεφτούμε, να μελετήσουμε. Να θέσουμε τα κριτήρια που επιθυμούμε, τους πολιτικούς άξονες που θέλουμε και να συγκρίνουμε τα κόμματα.
Τα κόμματα εκφράζουν ιδεολογίες, δεν είναι ιδεολογία. Όταν παρεκκλίνουν από την ιδεολογία μας, οφείλουμε να τα εγκαταλείπουμε.
Σε αυτούς που κοιτούν τη πολιτική με απέχθεια και σκέφτονται να μην συμμετάσχουν στις εκλογές, απαντώ με ένα στίχο του Μπρεχτ: «Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται».
Υ.Γ. Προέτρεξα να τα γράψω όλα αυτά σήμερα, ημέρα προκήρυξης των εκλογών, γιατί στον ένα μήνα που μας χωρίζει από τη κάλπη, θέλω να κάνω ένα βήμα πίσω χάριν περισυλλογής.
Το πολιτικό σύστημα έχει να παρουσιάσει τέτοιας έκτασης κατακερματισμό από τις εκλογές του 1951 όπου μετείχαν 4 συνασπισμοί και 12 μεμονωμένα κόμματα. Βλέποντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει κανείς είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικά. Η Βουλή κλίνει ξεκάθαρα προς τα δεξιά. Η παλιά, σκληρή Δεξιά επανακάμπτει και κυριαρχεί. Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Καμμένος συνθέτουν μια εφιαλτική τριάδα και το γεγονός πως η Χρυσή Αυγή είναι προ των πυλών του κοινοβουλίου παγώνει το αίμα. Οι ιδέες της νομιμοποιούνται χάρη στην ύπαρξη κοινωνών των ιδεών της σε κόμματα πέραν της κλασσικής Δεξιάς όπως ο Χρυσοχοϊδης στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Γιομπαζολιάς στη ΔΗΜ.ΑΡ. Η διαχείριση του μεταναστευτικού εξελίσσεται σε Λυδία λίθο για τη προοδευτικότητα και την ανθρωπιά των πολιτικών φορέων. Οι δημοσκοπήσεις, εκτός από μια δεξιά και συντηρητική βουλή, υποδεικνύουν επίσης ότι η μόνη συνεργασία για το σχηματισμό κυβέρνησης που μπορεί ρεαλιστικά να επιτευχθεί είναι μνημονιακή.
Πως εξηγούνται τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων;
1. Ο εθνικολαϊκιστικός λόγος ήρθε για να μείνει. Ως λαός είχαμε πάντα μια έφεση στον εθνικολαϊκισμό που αποτυπωνόταν και στις εκλογές, και σε επίπεδο κομμάτων (ΠΟΛ.ΑΝ., ΛΑ.Ο.Σ.) και σε επίπεδο προσώπων εντός των άλλων κομμάτων. Πλέον αποκτήσαμε και νέο φορέα που μπορεί να στεγάσει επίσημα τον εθνικολαϊκισμό και φυσικά πρόκειται για τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το από-κομμα λαμβάνει σε όλες τις δημοσκοπήσεις ποσοστό πάνω από 5% από τη πρώτη μέρα. Με την ανακοίνωση της ίδρυσης του στο Δίστομο, με προτάσεις για κατάργηση της πολιτικής ηγεσίας των υπουργείων Άμυνας, Προστασίας του Πολίτη και Δικαιοσύνης, με επαναφορά των βραχονησίδων κτλ. Θέλω να ελπίζω πως η ύπαρξη αυτού του κόμματος θα οδηγήσει και σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Τόσο η προσέγγιση κάποιων «αριστερών» με τον Καμμένο όσο και η δυσφορία που προκαλεί ίσως βάλει ένα τέλος στην οριζόντια τομή του εθνικολαϊκισμού σε όλο το πολιτικό φάσμα και οδηγήσει πάλι σε μια κάθετη τομή περιορίζοντας τον στο φυσικό του χώρο, τη Δεξιά.
2. Το Μνημόνιο απελευθέρωσε τις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις που είχαν οδηγηθεί σε έναν συμβιβασμό πολιτικής επιβίωσης. Η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και ειδικά του Ανδρέα Παπανδρέου τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης τότε που ζυμώνονταν οι νέες πολιτικές δομές, το νέο πολιτικό προσωπικό, σφράγισε το πολιτικό σύστημα μέχρι σήμερα. Το κυρίαρχο κόμμα της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ απέκτησε από νωρίς μια ιδιότυπη δομή στην οποία συγκατοικούσαν, κάτω από -και χάρη στην- επίβλεψη του αρχηγού, πρόσωπα κι ομαδώσεις αντικρουόμενων πολιτικών ιδεολογιών. Κι αν τώρα νιώθει άβολα το λεγόμενο «αριστερό ΠΑΣΟΚ», ας σκεφτούμε πόσο καταπιεσμένοι θα ένιωθαν άνθρωποι όπως ο Αλέκος Παπαδόπουλος ή τα νέα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως η Άννα Διαμαντοπούλου κι ο Ανδρέας Λοβέρδος που διακηρύσσουν το τέλος της Μεταπολίτευσης. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στη Νέα Δημοκρατία με τη «λαϊκή δεξιά». Ενώ κι η ύπαρξη ενός ισχυρού –συγκριτικά με την υπόλοιπη Ευρώπη- Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ένας περιορισμός. Τώρα με τη κάλυψη του Μνημονίου, οι δυνάμεις αυτές απελευθερώθηκαν, νιώθουν ισχυρές και νομιμοποιημένες, παίρνουν την εκδίκηση τους και διεκδικούν στις προσεχείς εκλογές να γίνουν κυρίαρχες χωρίς ευγένειες, υποκρισίες κι άλλοθι. Ένας σκληρός νεοφιλελευθερισμός στέκεται στη γωνία και περιμένει να δράσει ελεύθερος και αυτόνομος με τις εκλογικές ευλογίες. Έτσι οδηγούμαστε σε σταδιακές αποχωρήσεις και δυνητικές διασπάσεις.
3. Σύγχυση και φόβος. Δηλωτικό της πολιτικής σύγχυσης είναι το αδιάλειπτο συνταίριασμα «αριστερών» και «δεξιών» με δυο κατευθύνσεις. Μια συνάντηση στο δρόμο με ένα θολό στόχο αντίδρασης που είδαμε στους «Αγανακτισμένους» και στις παρελάσεις και μια τεχνοκρατική συνάντηση στο όνομα της ουδετερότητας των μεταρρυθμίσεων. Χαρακτηριστικό της δεύτερης συνάντησης το blog «Αριστεροί υπέρ Δράσης».
Ο φόβος που μας απασχολεί εδώ είναι ο φόβος των πολιτικών επιλογών που συνδέεται κυρίως με την σχέση της χώρας με την Ε.Ε. και το ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι ότι ενώ στις δημοσκοπήσεις μπορεί να εμφανίζεται ένα 20% που επιθυμεί την επιστροφή στη δραχμή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το κόμμα που έχει ως βασικό άξονα την επιστροφή στη δραχμή λαμβάνει μόνο 1% χωρίς να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη άνοδο από τη προηγούμενη εκλογική διαδικασία.
4. Έλλειψη καθαρής συνείδησης. Αυτό που λέμε «ο μέσος πολίτης» δεν αξιοποίησε τη κρίση για να εμπλακεί σε μια διαδικασία συνειδητοποίησης. Δεν διάβασε, δεν ενημερώθηκε σωστά, δεν απέκτησε πλήρη γνώση των γεγονότων που συνέβησαν τη τελευταία τριετία, δεν γνωρίζει τη σημασία των πολιτικών διεργασιών, δεν απέκτησε γνώση μιας τυπικής ιστορίας για τη πορεία του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Προτίμησε την ευκολία της μασημένης τροφής, την ενημέρωση από τον Αυτιά και τον Παπαδάκη και τις αμπελοφιλοσοφίες του Καζάκη. Προτίμησε ξανά αυτόν που φωνάζει περισσότερο γιατί είχε μάθει ότι αυτός έχει πάντα δίκιο. Δημιούργησε για άλλη μια φορά μια «ψευδή συνείδηση» ή έστω μια «ελλιπή συνείδηση». Οι συνέπειες αυτή τη φορά θα είναι οδυνηρές και μακροχρόνιες. Το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα βεβαίως είναι η ευκολία με την οποία το εκλογικό σώμα θα προσφέρει τη πρώτη θέση στη Νέα Δημοκρατία.
5. Αίσθημα σιγουριάς. Βλέποντας ότι το ΠΑΣΟΚ, που είχε απολαύσει μια ευρύτατη πλειοψηφία πείθοντας τον κόσμο με ένα διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα από αυτό που εφάρμοσε, χάνει πλέον πάνω από το 20% της εκλογικής του δύναμης, φαίνεται πως το αίσθημα της σιγουριάς και της συνέπειας θα είναι αυτή τη φορά ακόμα πιο σημαντικό κριτήριο από τις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες. Ο κόσμος θέλει να είναι σίγουρος για το τι ψηφίζει όταν επιλέγει ένα κόμμα, θέλει να είναι σίγουρος ότι αυτή τη φορά δεν θα βγει κάτι διαφορετικό. Ίσως με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξηγηθεί η διακύμανση των ποσοστών της ΔΗΜ.ΑΡ. που ενώ προσδιορίζεται ως ανανεωτική αριστερά έχει προσφέρει καταφύγιο στους «λοχαγούς» του σημιτικού μπλοκ, αλλά και το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναπτύσσει την αναμενόμενη δυναμική. Οι δυνητικοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να ξέρουν αν ψηφίζουν Δραγασάκη και Τσακαλώτο ή Λαφαζάνη και Ρινάλντι.
Πέραν από τις διαφορετικές στοχεύσεις που μπορεί να έχει καθένας για αυτές τις εκλογές, οι δημοσκοπήσεις θέτουν σε όλους τους δημοκράτες ένα καθήκον: τον αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής από την επόμενη Βουλή. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να εκπροσωπείται στο ελληνικό κοινοβούλιο μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση. Ερμηνεύσαμε επιπόλαια το ποσοστό της Χρυσής Αυγής στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας ως απόρροια της απουσίας υποψηφίου από το ΛΑ.Ο.Σ. Ίσως η ελληνική πολιτεία έκανε λάθος που επέτρεψε στη Χρυσή Αυγή να λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα εξασφαλίζοντας της έτσι μια σειρά προνομιών.
Από εκεί και πέρα θα όριζα τους εξής στόχους για τις προσεχείς εκλογές:
1. Η πολιτική νέμεση. Οι πολιτικοί υπαίτιοι που οδήγησαν τη χώρα και πρωτίστως το λαό στη σημερινή κατάσταση πρέπει να καταψηφιστούν. Δεν μπορούν να υπάρξουν και τώρα δικαιολογίες και συγχωροχάρτια. Δεν πρέπει να τους δώσουμε το δικαίωμα να πιστέψουν ότι μπορούν και πάλι να κοροϊδέψουν το λαό.
2. Μαζί με τη Χρυσή Αυγή, πρέπει να περιοριστεί και η Νέα Δεξιά. Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, του Χρύσανθου Λαζαρίδη και του Φαήλου Κρανιδιώτη είναι ένα κράμα νεοσυντηρητισμού του Μπους και Tea Party της Σάρα Πέϊλιν.
3. Η ανάδειξη προοδευτικών, κοινωνικά φιλελεύθερων δυνάμεων. Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική. Βρίθει διακρίσεων και στερεοτύπων. Χαρακτηρίζεται από μια ανορθολογική παρελθοντολαγνεία, γοητεύεται από τον φτηνό λαϊκισμό, θαυμάζει το στρατό, προσκυνά την εκκλησία. Ήρθε η ώρα να ελευθερωθούμε από αυτά τα δεσμά. Κι επειδή δεν πιστεύω σε θαύματα, ξέρω ότι αυτό είναι ένα δύσκολο έργο που εμείς ως νέα γενιά πρέπει να αναλάβουμε.
Συμπεράσματα κι ένα προσωπικό σχόλιο
Η εκτίμηση μου είναι πως το πολιτικό σύστημα αναπαράγει και θα συνεχίσει να αναπαράγει τη περίοδο της Θάτσερ και του “There is no alternative” με μόνη διαφορά ότι αυτές οι εκλογές θα εισάγουν στο πολιτικό σκηνικό εικόνες από την Ιταλία της περιόδου κατάρρευσης του Μπετίνο Κράξι και του Τζούλιο Αντρεότι. Παλιότερα θα λέγαμε πως το μέλλον θα έφερνε τη μπερλουσκονοποίηση της πολιτικής αλλά σήμερα η δυνατότητα παρέμβασης που απέκτησαν οι υπερεθνικοί θεσμοί μέσω του χρέους, καθιστούν πιθανότερη την «δικτατορία των τεχνοκρατών» κατά Ζίζεκ.
Όσο και να διαφωνούμε, σε ένα πρέπει να συμφωνήσουμε. Ότι σε αυτές τις εκλογές δεν πρέπει να ψηφίσουμε με κεκτημένη ταχύτητα. Η κρισιμότητα των στιγμών δεν μας το επιτρέπει. Τώρα που βλέπουμε τον ορίζοντα των εκλογών, πρέπει να μειώσουμε ταχύτητα, να σκεφτούμε, να μελετήσουμε. Να θέσουμε τα κριτήρια που επιθυμούμε, τους πολιτικούς άξονες που θέλουμε και να συγκρίνουμε τα κόμματα.
Τα κόμματα εκφράζουν ιδεολογίες, δεν είναι ιδεολογία. Όταν παρεκκλίνουν από την ιδεολογία μας, οφείλουμε να τα εγκαταλείπουμε.
Σε αυτούς που κοιτούν τη πολιτική με απέχθεια και σκέφτονται να μην συμμετάσχουν στις εκλογές, απαντώ με ένα στίχο του Μπρεχτ: «Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται».
Υ.Γ. Προέτρεξα να τα γράψω όλα αυτά σήμερα, ημέρα προκήρυξης των εκλογών, γιατί στον ένα μήνα που μας χωρίζει από τη κάλπη, θέλω να κάνω ένα βήμα πίσω χάριν περισυλλογής.
Πριν τις εκλογές: ενα βήμα πίσω χάριν περισυλλογής
Reviewed by Antonisgal
on
2:26:00 μ.μ.
Rating:
Reviewed by Antonisgal
on
2:26:00 μ.μ.
Rating:
1 σχόλιο:
καλα τα λες αλλα τι θα γινει; μπρος πισω θα ημαστε παντα
Δημοσίευση σχολίου