Monthly Review: O Σοσιαλισμός σε μορφή Pixel

Προ των πυλών το τέλος της έντυπης μορφής της ιστορικής πλέον εφημερίδας New York Times σύμφωνα με τον εκδότη και διευθυντή Arthur Sulzberger Jr. Οι New York Times φαίνεται να διαλέγουν αυτό το μονοπάτι καθώς διαθέτουν μια ιδιαίτερα πλούσια ιστοσελίδα που υπερβαίνει κατά πολύ την τυπωμένη έκδοση με 20 εκατομμύρια επισκέπτες το μήνα.Το διαδίκτυο φαίνεται να δοκιμάζει τις αντοχές των έντυπων μέσων ενημέρωσης. Σύμφωνα με την TechCrunch η αξία των κοινών μετοχών του γνωστού Social Media Twitterεκτιμάται στα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια. Ποσό που είναι ίσο με την επιχειρησιακή αξία του NYTCo.
Συνειρμικά λοιπόν, ξεπήδησε από το σκοτεινό ξεχασμένο κομμάτι του μυαλού μια ξεχωριστή περιοδική έκδοση που αφήνει πίσω της το χαρτί και μελάνι διαβαίνοντας την πύλη που οδηγεί στη χώρα των pixel. Αλλά αρκετά έγραψα ας συνεχίσουν οι εκδότες Βαγγέλης Χωραφάς & Λευτέρης Ριζάς.

Η Ελλάδα του Μνημονίου και οι μελλοντικές υπερβάσεις

Το τεύχος αυτό της Μηνιαίας Επιθεώρησης 134ο είναι το δεύτερο που εκδίδεται σε ηλεκτρονική μορφή. Όπως είχαμε ανακοινώσει, το περιοδικό βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο, περνώντας από την έντυπη στην ηλεκτρονική μορφή, και για το λόγο αυτό η κυκλοφορία του δεν ακολουθεί την τακτικότητα της μηνιαίας έκδοσης, όπως αυτή γινόταν την περίοδο 2005–2010. Πιστεύουμε ότι από το 2011 το περιοδικό θα εκδίδεται κανονικά σε μηνιαία βάση.
Στο τεύχος αυτό περιλαμβάνεται η μελέτη «Δημόσιο Χρέος: αθέτηση πληρωμών, αναδιάρθρωση ή τι άλλο;». Στο κείμενο γίνεται μια συστηματική προσπάθεια καταγραφής της εξέλιξης του δημόσιου χρέους στη μεταπολιτευτική περίοδο, καθώς και η διασύνδεσή του με τους άλλους δείκτες της ελληνικής οικονομίας. Εξετάζονται επίσης οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυρίως σε ό,τι αφορά τους τρόπους αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης που έχει ξεσπάσει από το 2007 και τις επιπτώσεις που είχαν στο δημόσιο χρέος, κυρίως των χωρών της ευρωζώνης. Οι πρόνοιες και οι επιπτώσεις της εφαρμογής του Μνημονίου εξετάζονται όχι με βάση τους ίδιους τους στόχους του, αλλά και σε σχέση με τη διαφαινόμενη φθίνουσα δυναμική της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της. Οι συγγραφείς αναλύουν τις προτεινόμενες λύσεις για την αντιμετώπιση του χρέους.
Πρόκειται για μια συζήτηση που έχει ανοίξει σε διάφορους πολιτικούς χώρους –κυρίως της Αριστεράς, και όχι μόνο–, η οποία προσπαθεί να αναδείξει ως κύρια πολιτική πρόταση συγκρότησης ευρύτερων λαϊκών μετώπων το ζήτημα της μονομερούς παύσης πληρωμών, της διαγραφής του χρέους και της εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Η μελέτη τάσσεται υπέρ της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους σαν καταλληλότερης λύσης, με δεδομένους τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς ισχύος στη χώρα. Ήδη, οι διαδικασίες για μια μελλοντική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους έχουν δρομολογηθεί τόσο για την Ελλάδα όσο και για τις χώρες που πρόκειται να εισέλθουν στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς διάσωσης. Το πολιτικό διακύβευμα αυτών των διαδικασιών θα αφορά το ύψος του χρέους που θα παραγραφεί και τη διαπραγματευτική ισχύ κάθε κυβέρνησης για να επιτύχει ευνοϊκότερους όρους για τη χώρα της, καθώς και τη δυνατότητα να επιτευχθούν νέοι όροι ανάπτυξης. Αυτά σημαίνουν ότι η Αριστερά δεν θα ευνοηθεί ιδιαίτερα ανακηρύσσοντας τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους ως βασικό πυλώνα της στρατηγικής της για την επόμενη περίοδο.
Τα πραγματικά προβλήματα βρίσκονται αλλού. Η Μηνιαία Επιθεώρηση, ήδη από τις αρχές του 2009 και χωρίς να διαφαίνονται ιδιαίτερες τάσεις, είχε υποστηρίξει ότι ο πραγματικός ασθενής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης θα είναι η ΕΕ –ένα μεταμοντέρνο μόρφωμα, το οποίο ήδη από το 2005 υποστηρίζαμε ότι βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία. Το πρόβλημα της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν είναι η «κρίση χρέους», όπως προσπαθούν να αναδείξουν οι αναλύσεις της Αριστεράς αλλά και των νεοφιλελευθέρων, οι οποίες κατά παράδοξο τρόπο συμπίπτουν σε πολλά. Το πρόβλημα της ΕΕ είναι πρόβλημα της δομής του παγκόσμιου συστήματος όπως διαμορφώθηκε κυρίως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Ένα πρόβλημα των όρων δόμησης του αυτοκρατορικού χώρου της Δύσης και παράλληλα πρόβλημα συγκρότησης του μεταμοντέρνου οικοδομήματος της ΕΕ – δηλαδή ένα πρόβλημα ταυτόχρονα γεωοικονομικό και γεωπολιτικό, το οποίο αντανακλά τις μακροχρόνιες τάσεις εξέλιξης του μοντέλου συσσώρευσης του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, αλλά και τις διακρατικές ισορροπίες σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτές οι νέες ισορροπίες που διαμορφώνονται σε παγκόσμια κλίμακα θα καθορίσουν και το μέλλον της ΕΕ καθώς και τις αλλαγές που θα επέλθουν στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική. Μέσα σε αυτό το εξελισσόμενο διεθνές περιβάλλον, η Ελλάδα του Μνημονίου, πρέπει να υπερβεί τις εσωτερικές αντιφάσεις που την οδήγησαν στη θέση αυτή και να διατυπώσει μια στρατηγική επιβίωσης για τις ερχόμενες δεκαετίες. Και όπως πάντα, σε μια τέτοια προσπάθεια έχει ιδιαίτερη σημασία το ποιες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα ηγεμονεύσουν στην ιδιαίτερα ρευστή μελλοντική συγκυρία.
Η πρώτη ηλεκτρονική έκδοση με την μελέτη των Κώστα Μελά & Νίκου Μπινιάρη με τίτλο Δημόσιο χρέος: αθέτηση πληρωμών, αναδιάρθρωση ή τι άλλο, στο παρακάτω link

Πηγή: Μonthly Review